Verantwoording afleggen

Met regelmaat krijg ik weer te horen dat mensen tegen mijn ouders zeggen:” Ik snap niet dat ze naar Noorwegen zijn gegaan, ze hadden hier het hier geweldig.” Eigenlijk zou ik niet de behoefte moeten voelen om me te verantwoorden, maar toch ga ik het proberen want het geeft mij een gevoel van teleurstelling dat het voor mensen zo lastig is om zich te verplaatsen in motivaties van anderen om de dingen te doen die ze doen; De keuze om hier heen te gaan heeft heel veel motivaties en en ze zijn niet allemaal te vatten in woorden, het wordt ook “gevoed” door een gevoel binnen in je. Maar een aantal zal ik in deze blog proberen te verwoorden.

Het klopt, ik had een goede baan. Al is natuurlijk de vraag wat de definitie is van een goede baan. In ieder geval had ik een baan met veel verantwoordelijk, maakte ik keuzes die mede bepalend waren voor het bestaansrecht van het bedrijf, de banen van de mensen die er werkten en had ik het voorrecht om s’nachts wakker te liggen om te bedenken hoe we bepaalde verveelde situaties het beste konden aanpakken. Dit was zeker een heel uitdagend, je leerde veel en je verdiende een leuk salaris. Eerlijk is eerlijk, ik mis dit werk af en toe, maar hoe waardevol is nu die stress die zorgt voor een goed salaris? Maarten had een mooi beroep, schaapsherder. Toch hebben wij nooit zoveel zorgen gehad als in deze tijd. Het doel van zijn schaapskudde was natuurbeheer, zorgen dat we een mooi stuk natuur in stand konden houden voor de volgende generaties. Het doet “pijn” als iedereen roept dat we van de natuur houden en dat schaapsherders een mooi beroep hebben, maar als blijkt dat je ook met dit beroep geld moet verdienen, dan veranderd de stemming. Iedere keer weer moest het “gevecht” aangegaan worden om betaald te krijgen voor het werk wat gedaan werd. Het paste niet bij Maarten om er een toeristische kudde van te maken waar natuurbeheer op de 2e plaats komt te staan. Gelukkig zijn er mensen die hier wel energie en plezier aan beleven, want zo heeft de kudde toch een bestaansrecht gekregen. Wij zijn allebei van mening dat je vanuit je passies en je hart het werk moet kunnen doen en als dit niet meer lukt door invloeden waar je geen grip op hebt en je meer stress dan voldoening opleveren dan is het tijd om wat anders te gaan doen.

Wij zijn allebei geen mensen die blij van een lange tijd veel mensen om ons heen. Wij vinden het heerlijk om met zijn vieren te zijn en niet hoeven deel te nemen aan allerlei sociale activiteiten. Het verbaasd ons keer op keer dat mensen nu in de tijd van Corona zich ineens zo eenzaam voelen en zich zelf niet kunnen vermaken. Wij vinden het juist heerlijk als we ruimte in onze agenda’s hebben om spontaan dingen te gaan, gewoon iets waar we zin in hebben. Ik vind het heerlijk als ik uren kan wandelen zonder iemand tegen te komen, de stilte, de rust, de ruimte, ik wordt er gewoon heel blij van. In een land waar minder mensen bij elkaar wonen en waardoor er minder georganiseerd wordt, is het mogelijk om te jezelf te vermaken. Wij willen onze kinderen graag de ruimte geven om lekker te doen waar ze zelf zin in hebben, maar ook over de creativiteit beschikken om zichzelf te vermaken. Hier hebben ze voorbeelden en inspiratie genoeg om deze creativiteit te prikkelen. Wist je dat vervelen ook heel gezond is? Juist bij verveling begin je te denken in mogelijkheden, is er ruimte in je hoofd om nieuwe dingen te zien.
Deze vrijheid en creativiteit in hoofd wordt hier op school ook erg gestimuleerd. Hier draait het niet om scores en presteren. Hier is het erop gericht om op een plezierige manier de lesstof tot je nemen. Er is veel tijd om buiten te zijn, als het mooi weer is wordt er een bergtocht ingepland of gaan ze met de boer het veld in om aardappels te rooien. In de klas is ook iedereen gelijk, ook de kinderen met het spreekwoordelijke “rugzakje” mogen hier gewoon naar school. Ook maakt het hier niet uit hoe je er uitziet en welke kleren je aan hebt. In Nederland heb ik wel eens een huilend kind in de auto gehad omdat de andere kinderen zijn schoenen niet mooi vonden en hem hadden gepest, hier maakt het helemaal niets uit. Ik merk aan mijn kinderen dat ze hier durven zijn wie ze zijn en de keuzes maken waar ze zich goed bij voelen. Dit ging in Nederland soms echt anders.

Hiernaast wilden we ook een mooi avontuur als gezin ervaren. Het is ontzettend leerzaam om in een nieuwe cultuur, in een nieuwe omgeving en in een andere samenleving terecht te komen. Het zorgt ervoor dat je kijk op de wereld breder wordt; zoals ik al eens schreef: alles wat zo vanzelfsprekend was, is ineens niet meer zo vanzelfsprekend. Ook hopen wij dat onze kinderen te leren dat je, waar je ook bent, je je altijd weet te redden en dat als je vertrouwd op jezelf, ongeacht wat anderen mensen ook zeggen, je je wel weet te redden. Wij hopen dat onze kinderen opgroeien tot volwassenen die open staan voor nieuwe dingen, dat ze dingen doen waar ze zelf blij van worden en dat ze een brede kijk op de wereld hebben en inzien dat er verschillende mogelijkheden om met bepaalde situaties om te gaan. Het is een extreme manier om invullen te geven aan de opvoeding van je kinderen, maar als ik naar ze kijk dan voel ik me heel dankbaar dat wij dit avontuur met ze zijn aangegaan. Ze stralen, ze zingen, ze dansen, ze lopen in de meest afzichtelijke kledingcombinaties en stralen zelfvertrouwen uit.

Dat we hier heen zijn gegaan is vooral een keuze met ons hart geweest. Uit liefde voor onze kinderen, ons gezin, voor ons als stel en uit liefde voor onszelf. Nieuwe dingen doen en leren, nieuwe inzichten krijgen en je grenzen verleggen zijn drijfveren die bij ons allebei horen. Dat dit bij Maarten past is voor iedereen begrijpelijker dan dat dit ook voor mij geldt. Maar ik wordt er echt heel blij van om mijn grenzen letterlijk en figuurlijk te verleggen. Ik vind dat, als het kan, je alles moet doen wat je graag wilt. Misschien krijg je er later spijt van maar je kunt beter spijt hebben van de dingen die je wel hebt gedaan dan wat je niet hebt gedaan. Door de dingen die meemaakt veranderd de kijk op wat je belangrijk vind. Dat we na de eerste emigratie zijn terug gekomen, wil niet zeggen dat je geen 2e keer meer wilt gaan. Je leert nieuwe dingen, wordt verrijkt met andere inzichten en de je kijk om wat belangrijk is veranderd. Hierdoor maak je opnieuw de balans op en vormen zich nieuwe dromen. Een paar jaar terug heb ik helaas de harde les ervaren dat het niet vanzelfsprekend is dat we allemaal oud worden. Dus wij bewaren onze dromen niet allemaal voor later, maar pakken de kans als het kan!

En pap en mam, bedankt dat jullie je best doen om het te accepteren dat wij hier wonen. Misschien ben ik niet geworden wat jullie voor ogen hadden, ik ben blij dat ik dankzij jullie ben geworden tot wie ik nu ben.