Op de fiets

Eindelijk heeft de lente de winter verdreven en kunnen wij genieten van de lentezon. De thermometer wijst temperaturen boven de 10 graden aan. Het lijkt alsof de natuur vol afwachting is geweest op dit moment, de paardenbloemen knappen meteen uit hun knoppen en de pinksterbloemen groeien in een rap tempo zodat ze toch nog op tijd zijn voor de 2 pinksterdagen.

Afgelopen weken hebben wij verschillende mensen leren kennen. Bij Pelle in de klas zit een jongetje met een Nederlandse moeder. Door haar zijn wij uitgenodigd om een kopje koffie te komen drinken en dit hebben wij vorig weekend gedaan. Bijzonder hoe makkelijk soms een gesprek kan gaan met mensen die je helemaal niet kent. Zij is getrouwd met een Noorse man en tijdens de middag werd er gesproken in een mix van Nederlands en Noors. Het bleek dat we best veel raakvlakken hebben. Haar man houdt ook van vissen en er op uit trekken in de natuur en dit zijn ook activiteiten waar Maarten blij van wordt. Zij komt ook uit de Achterhoek dus qua mentaliteit past het wel bij elkaar. Allebei houden wij niet zo van koken en bakken. Ik verwacht dat wij elkaar wel vaker bij zullen kletsen of iets gaan ondernemen.
Gisteren heb ik een aantal Nederlandse vrouwen ontmoet die allemaal in de buurt (binnen een reistijd van 2,5 uur bij ons vandaan) wonen. Astrid heeft een paar jaar geleden het initiatief genomen om af en toe eens wat gezelligs te ondernemen met deze vrouwen. Aangezien het hier voor Noorse begrippen lekker vlak is, leek het Astrid leuk om hier eens met z’n allen te gaan fietsen. Nadat fietsen zijn afgestoft en banden zijn opgepompt was het gisteren de dag om er eens lekker op uit te gaan op de fiets. Gisterochtend had ik dus mensen op de koffie die ik nog nooit had gezien, maar waar ik wel meteen een dag mee zou optrekken. Onlangs was er op televisie een programma waarin ze op bezoek waren bij een man die op een Nederlands eiland wonen met maar 9 bewoners. Hij vertelde:” eerst dacht ik dat ik nooit een goed contact zou kunnen hebben met mijn buurman, want wij hadden geen enkel raakvlak, maar je bent toch op elkaar aangewezen dus je kunt niet om elkaar heen. Dan zie je ineens ook de goede kanten van iemand en accepteer je makkelijker de minder leuke kanten; je wordt toleranter naar elkaar toe.” Dit herken ik nu ook wel. Mensen die je anders wellicht nooit had aangesproken, daar ga je nu iets mee ondernemen en kun je het heel gezellig met elkaar hebben. Dit zorgt er voor dat je eigen blik en meningen ook ruimer worden. Voor ons is dit wel een verrijking.

De fietstocht was super. De zon scheen heerlijk en de route was mooi. Af en toe was het behoorlijk trappen geblazen om de bult op te komen of om door het gruzzel te fietsen. Niet alle wegen zijn hier geasfalteerd maar zijn voorzien van gebroken steen. Nu net na de winter worden veel wegen weer voorzien van een nieuwe laag. Op onze route waren hier ook wat wegen voorzien van een nieuwe laag en dit is heeeeeel lastig fietsen. Uiteindelijk hebben we 40 kilometer gefietst. Over een paar weken ontmoeten wij elkaar weer om de langste dag te vieren.

Maarten en de jongens zijn lekker wezen vissen. In Noorwegen mogen kinderen tot 16 jaar vissen zonder dat je hier een visvergunning voor nodig hebt. Hier in de buurt zijn verschillende grote meren waar gevist kan worden en gisteren hebben ze dit voor het eerst ondernomen. Helaas is er niets gevangen, dus reden genoeg om gauw nog een keer te gaan vissen. Binnenkort zal de zalm en de zalmforel vanuit de zee naar de meren trekken om te paren en komen ze vlak bij ons huis langs (via een riviertje die hier stroomt) dus dan moeten we toch een poging doen om zo’n heerlijk smakende vis aan de haak te slaan.

Ondertussen is Maarten officieel geregistreerd als inwoner van Noorwegen, maar helaas is dit nog niet gelukt voor de jongens en mij. Aangekomen in Kristiansund, ruim een uur rijden bij ons vandaan, bleek dat wij niet 1 afspraak hadden moeten maken maar 4. Echter het online systeem waarmee je een afspraak moet maken, geeft dit niet aan. Verder bleek dat de papieren die wij van de gemeente Bronckhorst mee hadden gekregen niet voldoende waren. Het blijkt dat hier een stempel op moet staan van de Nederlandse Rechtbank wat aangeeft dat dit document echt is. Ondertussen zijn ze bij de Rechtbank en is het nu afwachten wanneer de postbode ze weer bij ons aflevert. Over 2 weken zullen we zien of wij dan ons alle vier inwoner van Noorwegen kunnen noemen.