We hebben vangst

Het mooie weer zorgt ervoor dat iedereen meer naar buiten komt. Hierdoor ontmoeten wij nu ook buren. Een paar weken geleden hebben wij bij de buren, die vlak bij ons wonen, een kaartje in de bus gedaan om ons voor te stellen. Vanwege de Corona hebben wij dit nog niet persoonlijk kunnen doen en dit voelde voor ons toch een beetje alsof wij ons niet willen aansluiten bij de gemeenschap. Ondertussen merken wij dat dit bij de meeste buren in goede aarde is gevallen. Van één buurvrouw hebben wij een kaart teruggekregen en andere buren komen naar ons toe als wij met de honden langs komen lopen. Nu iedereen lekker buiten is, kun je een praatje maken zonder dat je te dicht bij elkaar hoeft te komen. Vooral één buurvrouw is heel hartelijk en heeft uitgebreid de tijd genomen om kennis te maken. Bij de buurvrouw waar wij de kaart van hebben gekregen, ben ik op bezoek geweest. Uit de tekst op de kaart kreeg ik het beeld dat ze behoorlijk eenzaam is en niet meer veel van huis komt. Ik merk dat de taal ervoor zorgt dat ik alles spannender vind dan normaal gesproken. Ook nu voel ik toch wat bibbers in mijn benen wanneer ik naar haar huis loop; Stel je voor dat ik haar niet kan verstaan of dat zij geen enkel idee heeft van wat ik probeer te vertellen? Uiteindelijk blijkt het allemaal reuze mee te vallen. Het meeste van wat ze verteld begrijp ik wel en ook zij begrijpt mij meestal wel. Het beeld van eenzaamheid klopt wel. Met de buren heeft ze geen contact meer. Afgelopen jaren zijn er verschillende nieuwe buren gekomen die ze nog nooit heeft ontmoet. Haar man leeft al 12 jaar niet meer en 1 van de 3 kinderen komt 1 keer in de week even langs. Verder ziet ze niemand. Ouderen die in eenzaamheid leven is dus niet alleen in Nederland een voorkomend issue.
Al een tijdje is Maarten op zoek naar een mooie visplek waar hij samen met de jongens kan vissen en nu blijkt dat er vlak bij ons huis een prima visplek is. Afgelopen 2 weken is er heel wat vis gevangen; vooral koolvis en pollak maar ook makreel en zeeforel. De meeste vissen gooien ze terug in de zee, maar een paar komen er mee naar huis om opgegeten te worden. Voor de jongens is dit een geweldige activiteit. Ze genieten van het vissen en het uitzicht over zee. Ze hebben zelfs al een keer een zeehond rustig voorbij zien zwemmen.
Omdat Maarten nog geen vakantiedagen heeft opgebouwd, kunnen we dit jaar niet op vakantie. Het voordeel van zijn werk is dat hij s’middags altijd wel een paar uur thuis is waardoor we toch gezellig wat samen kunnen doen. Ook kunnen we dan de boodschappen doen, want het lukt mij niet om alles op de fiets te doen. Doordat Maarten overdag thuis komt, kunnen we het hier prima met 1 auto doen. Misschien wanneer ik straks werk heb gevonden dat we dan een extra auto moeten hebben. Echter ik hoop dat ik dan met de bus kan gaan of zelfs met de fiets. 1x in de 2 weken heeft Maarten een lang weekend van 4 dagen vrij en ook dan is er voldoende tijd om samen wat de ondernemen. Gisteren zijn wij naar Håholmen geweest. Dit is een eilandje waar vroeger een kleine vissersgemeenschap woonde. Tot eind jaren 70 werd hier actief geleefd van de visserij en hadden ze hier alles zelf georganiseerd van slachterij tot ijshuis. Je wordt er met een vissersboot naar toe gebracht en kunt hier dan de gebouwen bekijken en genieten van het uitzicht, ook kun je er overnachten in 1 van de hotelkamers en eten in het restaurant, wij zijn uiteraard nog een beetje aan het vergelijken met de Nederlandse prijzen, dat kun je beter niet doen, een 2 persoons kamer kost voor een nacht ruim €200,- De prijzen van het eten hebben we niet bekeken maar voor 4 flesjes fris moesten we bijna €20,- afrekenen, dat zegt wel genoeg…
Vroeger werden er heel veel van dit soort eilanden bewoond. Ondertussen veranderen steeds meer van dit soort eilanden in vakantie-eilanden. Dit komt grotendeels doordat de scholen steeds meer gecentraliseerd worden en er steeds minder veerdiensten naar dit soort eilanden gaan. Hierdoor is het voor gezinnen lastiger om te blijven wonen. Tot ongeveer 10 jaar terug was er ook op een eiland met maar 10 kinderen wel een school en kwam er dagelijks wel een boot, maar hier wordt steeds meer op bezuinigd. Aan de ene kant begrijp ik dit wel maar het is ook jammer; Hierdoor raken gebouwen in verval en verdwijnt er een stukje cultuurhistorie. Echter, er zijn nu wel steeds meer mensen die juist weer op zoek gaan naar deze manier van leven en er voor kiezen om op een rustige plek te wonen en hier een leven op te gaan bouwen. Ze trekken niet alleen naar dit soort eilanden maar ook naar plattelandsdorpjes.