Hoofdstukken afsluiten
Door: Manon
27 September 2009 | Noorwegen, Oslo
Nog een paar dagen en dan sluiten wij ons Noorse hoofdstuk. Nog steeds hebben wij niet het gevoel dat wij volgende week weer definitief in Nederland zullen wonen. Dat terwijl alle gezelligheid in ons huis is ingepakt en we leven tussen de dozen en bubbeltjesplastic (inpakplastic). Af en toe zijn wij iets te fanatiek met inpakken en moet er een doos weer opengemaakt worden. Ondertussen moeten wij ons ook nog bedenken wat er mee moet in de koffer. We kunnen niet zoals gepland maandag 5 oktober in ons nieuwe huis en het is nog onduidelijk wanneer wij hier wel in kunnen en dit levert het probleem op dat er veel te veel kleren zijn ingepakt. Nou ja, moet de wasmachine in Vierakker maar een paar keer vaker draaien.
Zo aan het eind van dit avontuur hebben wij ook nog een extra hoofdstuk moeten sluiten, namelijk ons leven samen met Baltazar. Onze lieve, trouwe en vrolijke viervoeter. Zoals we al een paar keer hebben geschreven zat hij al een lange tijd, letterlijk, niet lekker in zijn vel. Iedere keer ontstekingen die gepaard gingen met kaalheid en hevige stank. 3 weken terug kwam er ook nog eens oorontsteking bij. Maar weer met het dier naar de dierenarts. Eigenlijk weten wij het antwoord wel van de behandelmethode: een hele boel medicijnen variërend van hormoontabletten tot antibiotica. Het is gewoon een wandelende apotheek. In gesprek met de dierenarts wordt ook nog eens bevestigd dat hij een moeizaam en ziekelijk leven heeft en zal houden, ook met medicijnen. Toch wil de dierenarts het nog graag 2 weken aankijken. Thuis aangekomen realiseren wij ons dat dit hoogst waarschijnlijk de laatste 2 weken met onze grote vriend zullen zijn. Afgelopen maandag hebben we de knoop doorgehakt en hebben wij hem in laten slapen. Terwijl ik dit schrijf, beginnen de tranen zo weer te lopen. Wij waren ontzettend gek met Baltazar. Ook al is het een dier, het wordt toch je vriend en een deel van je leven. Nog steeds denk ik iedere keer: zo even met de hond naar buiten. Helaas, dit gaat niet meer. Voor hem is het maar goed dat hij de hele verhuizing niet nog een keer hoeft mee te maken.
Dit betekend dat wij nu met het vliegtuig terugkomen en de kat gaat mee als handbagage. De medepassagiers zullen ons dit vast niet in dank afnemen, want Okki vindt het helemaal niet leuk in zijn reiskoffer. Hij zal vast en zeker een groot gedeelte van de reis met grote ogen zielig en klagelijk gaan zitten miauwen. Het valt niet mee als huisdier van twee verhuislustige baasjes. Al heeft hij het helemaal niet slecht de laatste dagen. Wij verwennen hem met heerlijk kattenvoer zodat wij er zeker van zijn dat hij iedere dag weer binnenkomt. We moeten er niet aan denken dat hij de laatste dag ineens onvindbaar is en bijvoorbeeld bij de buren op de hooizolder ligt. Het gevolg van dat lekkere kattenvoer is dat elke keer wanneer één van ons opstaat de kat luid miauwend achter ons aankomt en alvast bij zijn bakje gaat zitten.
Jammer genoeg is het ons niet gelukt om de auto voor de verhuizing te verkopen. De auto zal de komende tijd bij de Land Rover dealer komen te staan en zij zullen proberen de auto voor ons de verkopen. Verschillende mensen zijn geïnteresseerd, maar gaan niet over tot koop. Dit is weer typisch Noors, het gaat allemaal in een heel rustig tempo. Bij de garage zijn ze er nog steeds van overtuigd dat het geen enkel probleem zal zijn om de auto te verkopen. Laten we hopen dat ze gelijk zullen hebben. Wat wel een groot wonder is is dat de auto nog net op de valreep helemaal aangepast is naar personenauto. Gisteren is eindelijk het zijraampje erin gekomen. Maanden hebben we rondgereden met een plexiglasruitje als vervangen van het zwarte glas wat er standaard inzit wanneer het een grijskentekenauto is. Na ruim 1,5 jaar hebben wij de auto helemaal op orde. Voor Noorse begrippen waarschijnlijk best snel.
Nog 3 dagen te gaan. Nog 3 dagen van inpakken, afscheid nemen en “genieten” van de vele regenbuien met windstoten. Dinsdag hebben we ook nog de echo gepland staan. Dit is best spannend. Aan de ene kant omdat je niet weet hoe ze dit hier in het ziekenhuis doen en andere kant natuurlijk omdat je hoopt dat alles wat je te zien krijgt, goed zal zijn. Nog een paar dagen met veel dingen die nog even moeten gebeuren.
Over een paar dagen zitten we weer in Nederland. Hoe zal dat gaan bevallen?
Zo aan het eind van dit avontuur hebben wij ook nog een extra hoofdstuk moeten sluiten, namelijk ons leven samen met Baltazar. Onze lieve, trouwe en vrolijke viervoeter. Zoals we al een paar keer hebben geschreven zat hij al een lange tijd, letterlijk, niet lekker in zijn vel. Iedere keer ontstekingen die gepaard gingen met kaalheid en hevige stank. 3 weken terug kwam er ook nog eens oorontsteking bij. Maar weer met het dier naar de dierenarts. Eigenlijk weten wij het antwoord wel van de behandelmethode: een hele boel medicijnen variërend van hormoontabletten tot antibiotica. Het is gewoon een wandelende apotheek. In gesprek met de dierenarts wordt ook nog eens bevestigd dat hij een moeizaam en ziekelijk leven heeft en zal houden, ook met medicijnen. Toch wil de dierenarts het nog graag 2 weken aankijken. Thuis aangekomen realiseren wij ons dat dit hoogst waarschijnlijk de laatste 2 weken met onze grote vriend zullen zijn. Afgelopen maandag hebben we de knoop doorgehakt en hebben wij hem in laten slapen. Terwijl ik dit schrijf, beginnen de tranen zo weer te lopen. Wij waren ontzettend gek met Baltazar. Ook al is het een dier, het wordt toch je vriend en een deel van je leven. Nog steeds denk ik iedere keer: zo even met de hond naar buiten. Helaas, dit gaat niet meer. Voor hem is het maar goed dat hij de hele verhuizing niet nog een keer hoeft mee te maken.
Dit betekend dat wij nu met het vliegtuig terugkomen en de kat gaat mee als handbagage. De medepassagiers zullen ons dit vast niet in dank afnemen, want Okki vindt het helemaal niet leuk in zijn reiskoffer. Hij zal vast en zeker een groot gedeelte van de reis met grote ogen zielig en klagelijk gaan zitten miauwen. Het valt niet mee als huisdier van twee verhuislustige baasjes. Al heeft hij het helemaal niet slecht de laatste dagen. Wij verwennen hem met heerlijk kattenvoer zodat wij er zeker van zijn dat hij iedere dag weer binnenkomt. We moeten er niet aan denken dat hij de laatste dag ineens onvindbaar is en bijvoorbeeld bij de buren op de hooizolder ligt. Het gevolg van dat lekkere kattenvoer is dat elke keer wanneer één van ons opstaat de kat luid miauwend achter ons aankomt en alvast bij zijn bakje gaat zitten.
Jammer genoeg is het ons niet gelukt om de auto voor de verhuizing te verkopen. De auto zal de komende tijd bij de Land Rover dealer komen te staan en zij zullen proberen de auto voor ons de verkopen. Verschillende mensen zijn geïnteresseerd, maar gaan niet over tot koop. Dit is weer typisch Noors, het gaat allemaal in een heel rustig tempo. Bij de garage zijn ze er nog steeds van overtuigd dat het geen enkel probleem zal zijn om de auto te verkopen. Laten we hopen dat ze gelijk zullen hebben. Wat wel een groot wonder is is dat de auto nog net op de valreep helemaal aangepast is naar personenauto. Gisteren is eindelijk het zijraampje erin gekomen. Maanden hebben we rondgereden met een plexiglasruitje als vervangen van het zwarte glas wat er standaard inzit wanneer het een grijskentekenauto is. Na ruim 1,5 jaar hebben wij de auto helemaal op orde. Voor Noorse begrippen waarschijnlijk best snel.
Nog 3 dagen te gaan. Nog 3 dagen van inpakken, afscheid nemen en “genieten” van de vele regenbuien met windstoten. Dinsdag hebben we ook nog de echo gepland staan. Dit is best spannend. Aan de ene kant omdat je niet weet hoe ze dit hier in het ziekenhuis doen en andere kant natuurlijk omdat je hoopt dat alles wat je te zien krijgt, goed zal zijn. Nog een paar dagen met veel dingen die nog even moeten gebeuren.
Over een paar dagen zitten we weer in Nederland. Hoe zal dat gaan bevallen?
-
27 September 2009 - 14:13
Wies:
Bij het lezen van je verslag schieten zelfs mij de tranen even in de ogen. Het herkennen van een rotgevoel.
Kom maar gauw naar Nederland om ook te genieten van een mooie na Zomer. -
27 September 2009 - 14:41
Tessa:
Hei lieve buren!
De laatste bladzijden van het hoofdstuk Noorwegen zijn aangebroken! Dat betekent dat het nieuwe hoofdstuk Nederland snel gaat beginnen!
En dan ook nog afscheid nemen van Baltazar. Ik weet nog hoe hij door de sneeuw sprong toen we bij jullie waren. Voor hem was Noorwegen een mooi avontuur (alhoewel de hoogteverschillen hem op volgens mij steeds zwaarder vielen....). Verdrietig dat hij niet meer terugkomt naar Nederland, maar constant zo ziek zijn is ook niet fijn.... Het verdriet zal nog wel even blijven.....
Een leuke echo gewenst dinsdag en goede reis naar Nederland! Tot snel!
Groetjes, Tessa -
28 September 2009 - 08:01
Gerrie:
Wat sneu van Baltasar jullie trouwe hond, maar zoals je schrijft het ging niet meer dan is dit het beste voor hem.
We zien er naar uit jullie weer in Nederland te begroeten en wensen jullie veel succes met de laatste loodjes.
Trouwens kun je de kat voor de reis geen slaaptabletje geven, wordt ze rustig van.
Groetjes Gerrie. -
28 September 2009 - 08:03
Janet:
Hallo Maarten en Manon,
Weet je wat het leuke is van Hoofdstukken afsluiten? Dat je weer aan een nieuw spannend boek vol met nieuwe hoofdstukken gaat beginnen. Welk verhaal zich echter in dit boek gaat afspelen weet nog niemand, maar het wordt vast spannend.
Groeten en tot over een paar dagen.
Janet -
28 September 2009 - 11:07
Mam.:
Jullie bedje is al gespreid hoor, dus je kunt komen.De ongewassen zuurkool,waar Maarten om heeft gevraagd komt ook als stamppot op tafel Donderdagavond.
Wij zien jullie terug komst met blijdschap tegemoed.
Groetjes Papen Mam. -
28 September 2009 - 17:15
Annet:
Hoi Maarten en Manon,
Zo te lezen hebben jullie een drukke week met veel indrukken.
Geniet nog van een paar dagen Noorwegen. We hopen dat het hier snel bevalt en succes met de echo van de week.
Groetjes Annet en Marc -
29 September 2009 - 07:35
Kristy:
Hey Manon en Maarten,
Hopelijk is de echo helemaal goed vandaag.
Sneu voor Baltazar, maar wel het beste denk ik...
Alvast een goede reis 'terug' gewenst en tot snel (straks heel dichtbij :)) Ik hoop dat jullie niet te veel Noors weer meenemen naar NL, het was net zo lekker afgelopen weekend!
Groetjes Kristy -
29 September 2009 - 15:39
Anja:
En, hoe doet het kleine friemeltje het in je buik? Alles goed hopelijk. Wat vervelend dat jullie Baltazar moeten missen, sterke daarmee. Verder nog een paar mooie dagen gewenst in Noorwegen en een hele goede reis naar hier. Groetjes van Anja -
01 Oktober 2009 - 06:07
Maarten En Wilma:
Hoi Maarten en Manon,
Jullie gaan vandaag terug naar NL? Ik hoop dat jullie een goede reis hebben samen met de kat.
Ontzettend triest dat jullie hond Baltazar er niet meer is, een groot gemis (weet ik uit eigen ervaring).
Ik ben ook benieuwd hoe de echo gegaan is, of het met de baby allemaal goed is. Hoe gaat het met jou, Manon?
Jammer dat jullie nog niet in het nieuwe huis kunnen.
Mooie nazomer in NL? Nou eh, hier bij Rotterdam regent het momenteel....
Ik hoop dat je nog lang blijft schrijven op dit blog, kan ik nog een beetje van een afstand meegenieten.
Wij gaan van 16 tot en met 26 oktober weer in Norge kijken naar een boerderij, ik heb goede hoop dat dit hem wordt!
Groetjes,
Wilma
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
