Weer op Nederlandse bodem
Door: Manon
11 Oktober 2009 | Noorwegen, Oslo
En dan is het zover: terug naar Nederland. Na dagen tussen de dozen geleefd te hebben, is het heerlijk wanneer eindelijk de verhuiswagen voor de deur staat. Eindelijk een eind aan de stress van het inpakken en leven tussen de rommel. Na 2 uur staan we dan in een leeg huis en is het niet meer dan een leeg omhulsel. Op dat moment besef je je pas echt: we zijn een droom armer en een mooie ervaring rijker. Veel tijd is er niet om hier bij stil bij te blijven staan, want de auto moet nog bij de garage neergezet worden, de poes moet gevonden worden, want die heeft zich (ondanks het lekkere voer van de laatste dagen) op de dag van vertrek niet laten zien en er zijn een aantal mensen waar we nog even extra afscheid van willen nemen. Dat de boeren erg tevreden zijn met het werk wat Maarten heeft geleverd blijkt uit de hartelijke woorden. Meerdere keren wordt mij verteld hoe goed hij zijn werk heeft gedaan. Ze verwachten niet snel weer zo'n goede avløser te kunnen vinden.
Na een nachtje slapen op de camping in een trekkershut is het tijd om de Noorse deuren achter ons dicht te trekken. Poes in de bench, kleren in de koffer en dan met de bus naar het vliegveld. Het is wel een beetje raar om je poes mee te nemen als handbagage. Dit vinden de medewerkers op het vliegveld ook, want onze witte viervoeter trekt veel bekijks. Douaniers kijken nieuwsgierig in het reiskoffertje en stewardessen spreken lieve woorden tegen het diertje die met verschrikte grote ogen voor het deurtje gedrukt zit. Later begint het kalmeringspilletje te werken en alleen het stijgen en landen vond hij een beetje raar. De reis is erg goed gegaan en na een weekje Nederland is Okki het reisavontuur grotendeels al weer vergeten.
Het is maar goed dat wij een week vrij hebben gehad, want wat een geregel om weer “Nederlander” te zijn. Even inschrijven bij de gemeente zit er niet in. We komen uit het buitenland en net als andere buitenlanders moeten wij een uitgebreid formulier invullen. Ze willen niet alleen informatie over ons hebben, maar ook over onze ouders. Zelfs wanneer die geboren zijn en waar. Nou, dat is een hele goede vraag. Wie weet nu waar zijn/haar ouders geboren zijn? Na twee keer naar het gemeentehuis gereden te zijn en alle benodigde documenten ingeleverd te hebben, zullen wij met een week ingeschreven staan als nieuwe inwoners van de gemeente Bronckhorst. Dit betekend dat wij nog weinig definitief kunnen regelen. Een verzekering afsluiten kan alleen als je woonachtig bent in Nederland, auto op je naam schrijven kan alleen als je woonachtig bent in Nederland.
Ook moeten wij er nog een auto bij hebben. Dit is natuurlijk een luxeprobleem, maar met het openbaar vervoer naar Deventer is een hele onderneming en Maarten heeft zulke wisselende werktijden dat fietsen ook niet echt ideaal is. s'Ochtends om 5 uur op de fiets stappen in de winterse duisternis is niet echt leuk. Daarom dus op zoek naar een tweede auto. Dit valt niet mee. We hebben alle autobedrijven in de omgeving gezien en heel wat auto's bekeken. De één is te duur, de ander te klein, weer een ander te groot, te veel kilometers op de teller en andere auto's doen ons denken aan koektrommeltjes. Eindelijk op vrijdagmiddag wanneer wij op het punt staan om naar huis te rijden, dwingt Maarten mij om nog bij 1 garage aan te gaan, want daar staat de auto toch net voor geparkeerd. Mokkend en pruttelend stap ik uit de auto en werp ik een blik in de etalage. “ Die is wel leuk”, zeg ik “maar vast weer te duur”.
Blijkt dit de auto te zijn waar we naar op zoek zijn. Binnen ons budget, niet te oud, niet te veel kilometers en ziet er ook nog leuk uit. Weer een “probleem” opgelost.
De vraag die wij dagelijks mogen beantwoorden is: “ bevalt het weer in Nederland?”
Het is heerlijk om je eigen taal te spreken en vrienden weer terug te zien. Het zal ons zeker weer gaan bevallen, maar op dit moment zijn wij vooral bezig om onze draai weer te vinden en in een nieuw ritme te komen. Morgen gaan wij weer allebei aan het werk. Dat is iets wat ons weer wat structuur zal geven, als wij straks ons eigen plekje weer hebben, zijn wij vast en zeker zo weer gewend aan het Nederlandse leven.
Na een nachtje slapen op de camping in een trekkershut is het tijd om de Noorse deuren achter ons dicht te trekken. Poes in de bench, kleren in de koffer en dan met de bus naar het vliegveld. Het is wel een beetje raar om je poes mee te nemen als handbagage. Dit vinden de medewerkers op het vliegveld ook, want onze witte viervoeter trekt veel bekijks. Douaniers kijken nieuwsgierig in het reiskoffertje en stewardessen spreken lieve woorden tegen het diertje die met verschrikte grote ogen voor het deurtje gedrukt zit. Later begint het kalmeringspilletje te werken en alleen het stijgen en landen vond hij een beetje raar. De reis is erg goed gegaan en na een weekje Nederland is Okki het reisavontuur grotendeels al weer vergeten.
Het is maar goed dat wij een week vrij hebben gehad, want wat een geregel om weer “Nederlander” te zijn. Even inschrijven bij de gemeente zit er niet in. We komen uit het buitenland en net als andere buitenlanders moeten wij een uitgebreid formulier invullen. Ze willen niet alleen informatie over ons hebben, maar ook over onze ouders. Zelfs wanneer die geboren zijn en waar. Nou, dat is een hele goede vraag. Wie weet nu waar zijn/haar ouders geboren zijn? Na twee keer naar het gemeentehuis gereden te zijn en alle benodigde documenten ingeleverd te hebben, zullen wij met een week ingeschreven staan als nieuwe inwoners van de gemeente Bronckhorst. Dit betekend dat wij nog weinig definitief kunnen regelen. Een verzekering afsluiten kan alleen als je woonachtig bent in Nederland, auto op je naam schrijven kan alleen als je woonachtig bent in Nederland.
Ook moeten wij er nog een auto bij hebben. Dit is natuurlijk een luxeprobleem, maar met het openbaar vervoer naar Deventer is een hele onderneming en Maarten heeft zulke wisselende werktijden dat fietsen ook niet echt ideaal is. s'Ochtends om 5 uur op de fiets stappen in de winterse duisternis is niet echt leuk. Daarom dus op zoek naar een tweede auto. Dit valt niet mee. We hebben alle autobedrijven in de omgeving gezien en heel wat auto's bekeken. De één is te duur, de ander te klein, weer een ander te groot, te veel kilometers op de teller en andere auto's doen ons denken aan koektrommeltjes. Eindelijk op vrijdagmiddag wanneer wij op het punt staan om naar huis te rijden, dwingt Maarten mij om nog bij 1 garage aan te gaan, want daar staat de auto toch net voor geparkeerd. Mokkend en pruttelend stap ik uit de auto en werp ik een blik in de etalage. “ Die is wel leuk”, zeg ik “maar vast weer te duur”.
Blijkt dit de auto te zijn waar we naar op zoek zijn. Binnen ons budget, niet te oud, niet te veel kilometers en ziet er ook nog leuk uit. Weer een “probleem” opgelost.
De vraag die wij dagelijks mogen beantwoorden is: “ bevalt het weer in Nederland?”
Het is heerlijk om je eigen taal te spreken en vrienden weer terug te zien. Het zal ons zeker weer gaan bevallen, maar op dit moment zijn wij vooral bezig om onze draai weer te vinden en in een nieuw ritme te komen. Morgen gaan wij weer allebei aan het werk. Dat is iets wat ons weer wat structuur zal geven, als wij straks ons eigen plekje weer hebben, zijn wij vast en zeker zo weer gewend aan het Nederlandse leven.
-
11 Oktober 2009 - 17:22
Annet:
Hoi, Ik ben weer een keer de eerste, dat is de laatste tijd niet meer voorgekomen.
We wensen jullie veel succes met werken morgen en hopelijk kunnen jullie je draai goed vinden hier in Nederland.
Groetjes Marc en Annet -
11 Oktober 2009 - 18:05
Tessa:
Welkom in Nederland!
Succes met het vinden van "de draai". Als je eenmaal aan het werk bent (ook even wennen, want dat is ook weer nieuw), gaat dat wennen vast snel! Weten jullie al wanneer je in het huis in Vorden kunt?
Ik heb hier nog iets voor jullie liggen, dat kom ik nog langsbrengen, als ik tijd kan vinden, want ik draai momenteel zo snel dat ik wel eens duizelig wordt.....
Jammer genoeg hebben jullie de regen meegenomen uit Noorwegen, dat had niet gehoeven hoor! :-)
Groetjes! Tessa
-
11 Oktober 2009 - 19:34
Wies:
werk ze allebei morgen!! -
12 Oktober 2009 - 09:26
Anja:
Na vandaag zit de eerste werkdag erop. Die hebben jullie dan maar mooi gehad. En als je elke dag voor dag beleefd dan ben je zo weer in een ritme, let maar op. Hoe is het nu met de zwangerschap? Voel je je goed?
Hartelijk groetjes van ons uit Arnhem. -
12 Oktober 2009 - 18:02
Annet:
Hoi,
Het is een mooi welkomsbord geworden.
Jammer dat die met de harde wind is omgewaaid.
Groeten uit Ruurlo -
18 Oktober 2009 - 16:57
Edith:
Welkom in Nederland, Maarten en Manon.
Iedereen vraagt aan jullie of je kunt wennen maar hoe is het met Anny en Wim ??
Met een dubbele huishouding is dat ook even wennen.
Heel veel succes met je werk en alle voorbereiding met wat komen gaat.
Grt Leendert en Edith
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
