De laatste
Door: Manon
25 Oktober 2009 | Noorwegen, Oslo
Tja, de allerlaatste keer ons weblogverhaal. Best een raar idee eigenlijk. Na 2 jaar schrijven het laatste hoofdstuk.
Ik heb altijd gedacht dat ik het einde van de draad, welke ik 2 jaar terug hier heb laten liggen, zo weer op zou pakken. Net alsof je nooit ben weggeweest, maar dat werkt helemaal niet zo. Alles is weer nieuw, alleen de mensen en de taal is vertrouwd. Verder voelen wij ons toch ook nog wel een beetje een vreemde eend in de bijt en moet je je weg weer vinden. Natuurlijk wordt dit gevoel versterkt doordat wij nog geen eigen plekje hebben en nu al een paar weken uit de koffer leven. Ontzettend gezellig en gemakkelijk om bij je ouders te wonen, want de boodschappen worden gedaan, eten wordt gekookt, de was wordt gewassen, maar je moet je ook weer aan regeltjes houden die je jaren niet meer gehad hebt. Halsreikend kijken wij uit naar het moment dat de verhuisdozen weer uitgepakt kunnen worden en wij op onze eigen bank kunnen neerploffen. Overigens zal het voor mijn ouders ook niet altijd even makkelijk zijn. Overal liggen onze spullen, niet altijd even netjes opgeruimd en af en toe moeten ze iets eten wat ze eigenlijk niet zo lekker vinden. Dit levert soms meteen weer discussies op. Wij eten namelijk graag pasta met veel verse groenten erin, maar volgens mijn ouders is pasta ongezond; Aardappels dat is pas echt gezond en die pasta's zijn maar nutteloze maagvullers.
Voor iedereen wennen dus. Natuurlijk is het allemaal niet zo dramatisch als het lijkt. Als je ons over een maand vraagt: ben je al weer gewend?” dan zal het antwoord vast en zeker “ja” zijn.
Wat wel grappig is is dat je ineens dingen op vallen die eerder heel normaal waren. Zo rijden bijvoorbeeld heel veel mensen hier overdag in hun auto zonder verlichting. In Noorwegen is dit verboden en iedereen heeft dus de lampen aan. Veel makkelijk met oversteken, de kans dat je een auto over het hoofd ziet is vele malen kleiner. Of op straat, iedereen steekt kris kras de straten over. In Noorwegen steken mensen keurig over bij een zebrapad. Nu zijn hier ook niet zoveel zebrapaden, maar toch. Wat ook weer even anders is is dat niet iedereen de schoenen uit doet wanneer ze bij elkaar op bezoek komen. In Noorwegen haal je het niet in je hoofd om met schoenen aan bij iemand de woonkamer in te lopen. Je neemt je sloffen mee of je leent de sloffen die standaard bij iedere voordeur staan. Iets waar wij ontzettend van kunnen genieten zijn de spontane bezoekjes. Je kunt jezelf zonder problemen bij vrienden op de koffie uitnodigen en zelf kun je ook onverwachts bezoek krijgen. Zo kwamen vanochtend ineens onze vrienden even buurten. Ontzettend leuk is dit. Even kletsen en de laatste nieuwtjes doornemen. Vanmiddag hadden wij in de planning om de oude buren eens even te bezoeken, maar net als wij op het punt staan om ons klaar te maken voor vertrek, staan ze bij ons aan de deur. Dit is zo typisch Nederlands en een gemiddelde Noor zou al in de zenuwen schieten bij het idee dat iemand zomaar even bij je aan wipt.
Wat ook zo heerlijk is is dat je hier kunt wandelen en fietsen zonder de volgende dag met spierpijn wakker te worden. Alles is zo lekker plat. Wij ervaren dit als een luxe, zonder veel inspanning toch van de plek kunnen komen.
De aankomende weken hebben wij nog heel wat doelen voor ogen er zijn nog zoveel mensen die wij weer willen bezoeken. Het lukt niet om iedereen op korte termijn te bezoeken en af en toe hebben wij ook gewoon even geen zin. In een korte tijd heb we zoveel indrukken weer te verwerken en heb je al zo vaak verhaal gedaan over “het waarom weer terug” en “ hoe bevalt het nu” en “ wat leuk dat je ook nog zwanger bent” dat je af en toe even weer op adem moet komen van het iedereen bij praten. Het is ontzettend leuk dat iedereen zoveel interesse toont, je wilt er dan ook de tijd voor nemen om weer helemaal bij te praten en het niet alleen over jezelf te hebben. Mensen die bang zijn dat we ze zijn vergeten: wees niet bang, we komen zeker nog een keer!!
Met de zwangerschap gaat het ook allemaal prima. Gelukkig nog steeds geen klachten en regelmatig is er leven te voelen. Het wordt vast en zeker een heel actief kindje. Op het werk gaan ze heel spontaan om met de zwangerschap. Ik voel me nogal bezwaard dat ik zwanger aan een nieuwe baan begin en dus over een paar maanden al weer met verlof moet, maar mijn collega's en leidinggevende zien hier het probleem niet van in. Dit is toch wel heel erg sympathiek, niet iedereen zit te wachten op een collega die bij aanvang van de nieuwe baan al zwanger is.
Al met al mogen wij niet klagen. Wij hebben een schitterend avontuur beleeft in Noorwegen en nu worden we weer warm onthaalt in Nederland. Iedereen doet zijn best om ons weer thuis te laten voelen. Hierbij willen wij iedereen bedanken voor de belangstelling voor ons Noorwegenavontuur en de vele en leuke reacties die wij iedere keer hebben gehad. Maar ook bedankt voor de grote belangstelling nu we weer terug zijn in Nederland. We denken allemaal wel eens dat Nederland steeds meer gericht is op individualiteit en dat iedereen maar langs elkaar heen leeft, maar dit is nog lang niet altijd zo. Het is voor ons nog steeds het land van gezelligheid, betrokkenheid en behulpzaamheid. Wij gaan hier nu weer verder en werken aan nieuwe dromen. De droom van boer zijn moeten wij los laten, maar er komen vast en zeker nieuwe dromen voor terug. Het aankomende jaar hebben wij veel mooie dingen om naar uit te kijken: de geboorte van ons kind en het bouwen van ons eigen huis. Wie wil weten hoe dit allemaal gaat is altijd welkom om een kijkje in ons nieuwe leven te komen nemen!
Ik heb altijd gedacht dat ik het einde van de draad, welke ik 2 jaar terug hier heb laten liggen, zo weer op zou pakken. Net alsof je nooit ben weggeweest, maar dat werkt helemaal niet zo. Alles is weer nieuw, alleen de mensen en de taal is vertrouwd. Verder voelen wij ons toch ook nog wel een beetje een vreemde eend in de bijt en moet je je weg weer vinden. Natuurlijk wordt dit gevoel versterkt doordat wij nog geen eigen plekje hebben en nu al een paar weken uit de koffer leven. Ontzettend gezellig en gemakkelijk om bij je ouders te wonen, want de boodschappen worden gedaan, eten wordt gekookt, de was wordt gewassen, maar je moet je ook weer aan regeltjes houden die je jaren niet meer gehad hebt. Halsreikend kijken wij uit naar het moment dat de verhuisdozen weer uitgepakt kunnen worden en wij op onze eigen bank kunnen neerploffen. Overigens zal het voor mijn ouders ook niet altijd even makkelijk zijn. Overal liggen onze spullen, niet altijd even netjes opgeruimd en af en toe moeten ze iets eten wat ze eigenlijk niet zo lekker vinden. Dit levert soms meteen weer discussies op. Wij eten namelijk graag pasta met veel verse groenten erin, maar volgens mijn ouders is pasta ongezond; Aardappels dat is pas echt gezond en die pasta's zijn maar nutteloze maagvullers.
Voor iedereen wennen dus. Natuurlijk is het allemaal niet zo dramatisch als het lijkt. Als je ons over een maand vraagt: ben je al weer gewend?” dan zal het antwoord vast en zeker “ja” zijn.
Wat wel grappig is is dat je ineens dingen op vallen die eerder heel normaal waren. Zo rijden bijvoorbeeld heel veel mensen hier overdag in hun auto zonder verlichting. In Noorwegen is dit verboden en iedereen heeft dus de lampen aan. Veel makkelijk met oversteken, de kans dat je een auto over het hoofd ziet is vele malen kleiner. Of op straat, iedereen steekt kris kras de straten over. In Noorwegen steken mensen keurig over bij een zebrapad. Nu zijn hier ook niet zoveel zebrapaden, maar toch. Wat ook weer even anders is is dat niet iedereen de schoenen uit doet wanneer ze bij elkaar op bezoek komen. In Noorwegen haal je het niet in je hoofd om met schoenen aan bij iemand de woonkamer in te lopen. Je neemt je sloffen mee of je leent de sloffen die standaard bij iedere voordeur staan. Iets waar wij ontzettend van kunnen genieten zijn de spontane bezoekjes. Je kunt jezelf zonder problemen bij vrienden op de koffie uitnodigen en zelf kun je ook onverwachts bezoek krijgen. Zo kwamen vanochtend ineens onze vrienden even buurten. Ontzettend leuk is dit. Even kletsen en de laatste nieuwtjes doornemen. Vanmiddag hadden wij in de planning om de oude buren eens even te bezoeken, maar net als wij op het punt staan om ons klaar te maken voor vertrek, staan ze bij ons aan de deur. Dit is zo typisch Nederlands en een gemiddelde Noor zou al in de zenuwen schieten bij het idee dat iemand zomaar even bij je aan wipt.
Wat ook zo heerlijk is is dat je hier kunt wandelen en fietsen zonder de volgende dag met spierpijn wakker te worden. Alles is zo lekker plat. Wij ervaren dit als een luxe, zonder veel inspanning toch van de plek kunnen komen.
De aankomende weken hebben wij nog heel wat doelen voor ogen er zijn nog zoveel mensen die wij weer willen bezoeken. Het lukt niet om iedereen op korte termijn te bezoeken en af en toe hebben wij ook gewoon even geen zin. In een korte tijd heb we zoveel indrukken weer te verwerken en heb je al zo vaak verhaal gedaan over “het waarom weer terug” en “ hoe bevalt het nu” en “ wat leuk dat je ook nog zwanger bent” dat je af en toe even weer op adem moet komen van het iedereen bij praten. Het is ontzettend leuk dat iedereen zoveel interesse toont, je wilt er dan ook de tijd voor nemen om weer helemaal bij te praten en het niet alleen over jezelf te hebben. Mensen die bang zijn dat we ze zijn vergeten: wees niet bang, we komen zeker nog een keer!!
Met de zwangerschap gaat het ook allemaal prima. Gelukkig nog steeds geen klachten en regelmatig is er leven te voelen. Het wordt vast en zeker een heel actief kindje. Op het werk gaan ze heel spontaan om met de zwangerschap. Ik voel me nogal bezwaard dat ik zwanger aan een nieuwe baan begin en dus over een paar maanden al weer met verlof moet, maar mijn collega's en leidinggevende zien hier het probleem niet van in. Dit is toch wel heel erg sympathiek, niet iedereen zit te wachten op een collega die bij aanvang van de nieuwe baan al zwanger is.
Al met al mogen wij niet klagen. Wij hebben een schitterend avontuur beleeft in Noorwegen en nu worden we weer warm onthaalt in Nederland. Iedereen doet zijn best om ons weer thuis te laten voelen. Hierbij willen wij iedereen bedanken voor de belangstelling voor ons Noorwegenavontuur en de vele en leuke reacties die wij iedere keer hebben gehad. Maar ook bedankt voor de grote belangstelling nu we weer terug zijn in Nederland. We denken allemaal wel eens dat Nederland steeds meer gericht is op individualiteit en dat iedereen maar langs elkaar heen leeft, maar dit is nog lang niet altijd zo. Het is voor ons nog steeds het land van gezelligheid, betrokkenheid en behulpzaamheid. Wij gaan hier nu weer verder en werken aan nieuwe dromen. De droom van boer zijn moeten wij los laten, maar er komen vast en zeker nieuwe dromen voor terug. Het aankomende jaar hebben wij veel mooie dingen om naar uit te kijken: de geboorte van ons kind en het bouwen van ons eigen huis. Wie wil weten hoe dit allemaal gaat is altijd welkom om een kijkje in ons nieuwe leven te komen nemen!
-
25 Oktober 2009 - 17:55
Marc En Annet:
Hoi, We kunnen het wel begrijpen dat jullie stoppen van schrijven. Wij hebben 2 jaar met plezier iedere keer jullie belevenissen gevolgd. Dus voor ons stopt ook het schrijven van een korte reactie.
Groetjes Marc en Annet -
25 Oktober 2009 - 18:05
Wies:
Leuk dat je de weblog afsluit met het kijken door een noorse bril naar Nederlandse gewoontes.
Ik denk en hoop dat jullie deze brillen binnenkort weg kunnen leggen. Bedankt voor 2 jaar leesplezier.
oja, tot ziens natuurlijk! -
25 Oktober 2009 - 18:40
Tessa:
Ha buren!
We hebben 2 jaar met veel plezier jullie weblog gevolgd en vanaf nu gaan we jullie weer "gewoon" volgen! Wij zijn na ons bezoek aan jullie op internet gedoken en hebben een huis gezien waar we de kriebels van krijgen! Dat had ik vanochtend nog niet gedacht! Heeft je moeder ons toch even wakker geschud, haha. Morgen gaan we meer informatie vragen en misschien wel een bezichtiging!
Succes met alle dingen die komen gaan de komende weken en maanden en tot snel!
Groetjes,
Tessa en Pieter -
25 Oktober 2009 - 22:22
Pa En Ma Zomer:
Manon bedankt voor al je mooie verhalen. We keken er elke Zondag weer naar uit.Vanaf nu kunnen we al jullie belevenissen weer van nabij meemaken.Wij wensen jullie heel veel Geluk. -
25 Oktober 2009 - 22:51
Marinke:
Hoi Manon & Maarten,
Goed te horen dat alles goed met jullie gaat, neem niet teveel hooi op je vork en neem lekker de tijd voor om weer te wennen! Als je dr zin en tijd voor hebt dan staat ook in Heelweg de koffie klaar!
groetjes Martin & Marinke -
26 Oktober 2009 - 15:35
Rob Langedijk:
hallo,nieuwe Nederlanders
mochten jullie ooit weer een keer heimwee krijgen naar de fjorden of misschien dat je na je zwangerschap toch de nodige kilo"s weer kwijt moet mogen jullie natuurlijk altijd onze berg lenen om het er weer af te krijgen.
als ik in de buurt ben in Nederland zal ik het zeker niet laten om eens bij jullie te kijken
Maak er wat van
Groeten uit een zeer zonnig more og romsdal
Rob,Astrid Joep en Sil -
13 November 2009 - 15:09
Maarten En Wilma:
Hoi allebei,
Jammer dat dit de laatste blog is.
Ik kan het wel begrijpen maar vond het elke keer weer heel leuk om jullie belevenissen mee te maken.
Het ga jullie goed in alle opzichten!!
Groetjes,
Wilma -
23 November 2009 - 17:12
Inger Marie:
Hei! Håper alt er bra med dere og at dere har kommet i gang med hverdagen hjemme i Nederland. Vi savner dere. Jeg har rotet bort mailadressen din, Manon. Kan du hjelpe meg? Du kan sende den til aimlill@frisurf.no -
23 Maart 2013 - 20:57
Monica:
Hoi Manon!
ik ben helaas je adres kwijt, wil je me een mailtje terug sturen? Ik vond dit nog
van je op internet.. misschien werkt het nog.
Groetjes, Moon
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
