Het koekje bij de koffie

Het is altijd een goed teken wanneer je het gevoel hebt dat de tijd vliegt, maar af en toe mag die tijd ook wel even stil staan. Wat is het snel gegaan, het weekend met Janet en mijn moeder. Zo kijk je er nog reikhalzend naar uit en zo is het al weer een week geleden dat je met z'n allen aan tafel hebt gezeten. Het blijft wel een beetje een raar idee dat je familie komt logeren terwijl je vroeger zo even bij elkaar binnen liep. Het lekkere ervan is dat je moeder ineens je huishouding overneemt en alles voor je gedaan wordt. Eigenlijk helemaal niet z'n gek idee om wat verder weg te gaan wonen. Voor een volgende keer verzamelen wij gewoon wat huishoudelijke werkjes, zo weten we zeker dat ze zich niet zal vervelen. Tien minuten stilzitten is aan mijn moeder niet besteed.
Maarten is dinsdagavond mee geweest naar een informatieavond over tochtigheid bij koeien. Om een gevoel te krijgen bij wat een veearts voelt bij een inseminatie, had de voorlichter 4 voortplantingsorganen van koeien meegenomen waar de boeren uitgebreid aan konden voelen en een beeld konden vormen van het proces van insemineren. In Noorwegen mag je als boer zelf insemineren maar dan moet je hiervoor een cursus hebben gevolgd en moet je minimaal 50 inseminaties per jaar doen. Voor een gemiddelde boer in Noorwegen is dit niet haalbaar en hierdoor doet in de meeste gevallen de dierenarts dit nog steeds. In Noorwegen gaat z'n avond altijd gepaard met eten. Dit keer werden er luxe belegde broodjes geserveerd. Voor de boeren is deze avond dan ook vooral gericht op het onderhouden van sociale contacten en gezellig samenkomen.
Natuurlijk moet ik ook mijn sociale contacten onderhouden en daarom heb ik gisteren weer gezellig koffiegedronken met Jenny, de Nederlandse die nu ondertussen al bijna 8 jaar in Noorwegen woont. Eigenlijk is het contact begonnen als doel om mijn Noors bij te spijkeren, maar ondertussen kletsen wij hoofdzakelijk in het Nederlands. Best goed voor haar, want af en toe zoekt ze naar het juiste woord. Kan ook haast niet anders wanneer je alleen nog maar Noors spreekt. Ondertussen verbaasd zij zich meer over de Nederlandse gewoonten dan over de Noorse gewoonten. Zo vindt zij de Nederlanders altijd erg netjes gekleed. Bij de Noren moet het vooral praktisch zitten. Natuurlijk kun je hier gewoon hippe kleren kopen en is er weinig verschil met aanbod in Nederland, maar het zijn wel hoofdzakelijk kleren van rekbare stoffen en vind je in weinig winkels pantalons, colbert en chique bloesjes. De jeugd die nog naar school gaat lopen hoofdzakelijk in wijde joggingbroeken die nog maar net boven de kont blijven hangen en ook sportschoenen zijn helemaal in. Geen wonder dat de jongeren langzaamaan steeds dikker worden, je kleren rekken gewoon mee dus je hebt helemaal niet door dat je weer een kilootje gegroeid bent. Het blijft dan ook verbazingwekkend dat ze met kerst dan ineens helemaal uitgedorst zijn in galajurken en kleren met veel glitters.
Nog een groot verschil tussen de Nederlanders en de Noren is de hoeveelheid koekjes en gebak bij de koffie. Noren vinden ons wat dat betreft maar zuinig. Doet me meteen weer denken aan de opmerking die Maxima heeft gemaakt en waar zoveel Nederlanders zo verontwaardigd over waren: Nederland is het land van 1 koekje bij de koffie. Het is inderdaad waar dat wij met de koekjestrommel rondgaan en dat je er dan 1 koekje uit haalt. Hier gaat dat heel anders: je zet een schaal op tafel met een assortiment aan koekjes en iedereen blijft er lekker uit eten. Dan het eten van taart. In Nederland verdeel je de taart in punten van allemaal dezelfde grootte. Hier zet je de taart op tafel en iedereen snijd er voor zichzelf een vierkant stuk van af en neemt zoveel die wil. Het gevolg is dat je een heel raar stuk taart overhoud. Hier zijn in de winkel de taarten dan ook meestal vierkant en niet rond.
Ondertussen ben ik er achter dan sommige Nederlanders de traagheid van de Noren dik kunnen overtreffen. Een jaar geleden heb ik mijn laatste teksten aangeleverd voor het lesprogramma voor startende ondernemers in Gambia. Al een paar keer heb ik mij afgevraagd of dit project als zou draaien in Gambia. Krijg ik ineens deze week een berichtje over het project, blijkt er nu pas wat gedaan te gaan worden met de teksten die vorig jaar zo snel af moesten zijn. In het begin heb ik nog verschillende keren geïnformeerd over de voortgang van het project maar naar steeds geen antwoorden en duidelijkheid te krijgen, ben ik er van uit gegaan dat het ondertussen al wel een keer zou af zou zijn. Niet dus. In Nederland is het dus lang niet allemaal beter dan hier. Dit stelt ons weer gerust.