'even' een nieuw paspoort regelen

Het zit er al weer op, ons weekendje Trondheim. Maarten heeft een nieuw paspoort nodig en hiervoor moet je naar een Nederlands consulaat of ambassade. Voor ons is Trondheim de dichtstbijzijnde plek om een nieuw paspoort aan te vragen. Omdat het toch wel een eind rijden is (in de winter ruim 4,5 uur) is het wel zo gezellig om met z'n tweeën te gaan. Ik heb dus maar een paar overuren “opgeofferd” om gezellig mee te gaan.
Vanaf 1 juli van dit jaar is het alleen nog maar mogelijk om een paspoort aan te vragen in Oslo. Dit komt omdat je dan een digitale vingerafdruk moet hebben en deze kunnen ze alleen in Oslo vastleggen. Voor ons is dat toch een flink stukje verder reizen maar nu kon het dus nog in Trondheim.
Onderweg hebben wij kunnen genieten van mooie uitzichten en hebben wij bijna de hele weg alleen maar besneeuwde landschappen gezien. De hele route gaat door berglandschap en kom je door verschillende dalen heen. Hoe ik ook mijn best doe om me voor te stellen hoe het is om het grootste gedeelte van het jaar het zonder zon te moeten doen, ik kan mij er niets bij voorstellen. Hoe zal het zijn als je zelden kunt genieten van de zon heerlijk tintelend op je vel of dat je nooit eens uit je bed gelokt wordt door de warme zonnestralen die langs je gordijn heen gluren? Er zijn dalen die zo smal zijn en de bergen zo hoog dat er het hele jaar door nagenoeg geen zon komt. Toch wonen ook hier mensen.
In Trondheim aangekomen begon de zoektocht naar het consulaat. Wij verwachten hierbij een mooi statig gebouw met grote letters “Nederlands Consulaat”. Het adres leidt ons naar een industrieterrein, maar na verschillende keren rondgereden te hebben, nog geen consulaat ontdekt. Een aardige voorbijganger helpt ons en dan is het snel gevonden. Blijkt het gevestigd te zijn in een grauw jaren '70 gebouw die toebehoort aan een bevrachtingskantoor voor schepen en vrachtwagens. Het consulaat bestaat uit een vriendelijk Noors sprekend mannetje weggestopt achter een scherm. Even een formuliertje invullen en betalen en dat is het. Nu wachten tot het nieuwe paspoort per post thuisgestuurd wordt.
Vervolgens zijn wij op verkenning gegaan in Trondheim. Jammer genoeg was het er behoorlijk koud met een koude wind en de straten waren erg glad maar ondanks dat hebben wij toch nog heel wat gezien. Het is een drukke stad met ruim 160.000 inwoners en met heel veel verkeer wat ook door de stad heen moet. Er staan veel stenen gebouwen afgewisseld met houten huizen die vaak verstopt staan in de smalle straten aan de rand van het centrum. Het is zeker de moeite waard om er in de zomer nog eens een keer heen te gaan. Vergeleken met Trondheim is Molde toch maar een kneuterig stadje. Voor ons niet erg, want die drukte begint toch wel snel weer te vervelen. Dat Maarten niet meer gewend is om een biertje te drinken, kwam ik s'avonds achter. Tijdens het eten kreeg hij een glas met 0,5 liter bier en werd hier toch wel erg grappig van. Niet dat hij dronken af aangeschoten was, maar gewoon heel grappig. Kan nog wat worden als wij met Koninginnedag in Nederland zijn!
Wij hebben in Trondheim overnacht in een hotel. Het hotel was op zich prima en we hadden thuis op internet al even gekeken wat een betaalbaar hotel was. De kamer zag er prima uit en ook de bedden waren in orde maar het ontbijt was toch wel wat anders als dat je zou verwachten. Het ontbijt werd 's ochtens aan de deurklink gehangen en bestaat uit voor ieder 2 gesmeerde boterhammen met ham en kaas, een pakje sinaasappelsap en een appel. Op de kamer stond een waterkoker en thee moest je dus zelf zetten.
Overigens is Maarten zijn bierbrouwerij heel behoorlijk gelukt. Het bier is te drinken, maar mist wel het witte kraagje van 2 vingers hoog. In de zomer nog maar een keer proberen, want het schijnt dat hoe constanter de temperatuur, hoe beter de smaak van het bier.
Langzaamaan begint de economische crisis ook Noorwegen in zijn greep te krijgen. Er zijn verschillende bedrijven die hun medewerkers betaalde vakantie geven omdat er te weinig werk binnen komt. Het gaat dan niet alleen om de kleine zelfstandige ondernemer, maar ook grote, soms beursgenoteerde, bedrijven. Het bedrijf waar ik voor werkt heeft er nog helemaal geen last van, maar het schijnt zo te zijn dat in de scheepvaart de gevolgen pas 2 jaar later merkbaar zijn, omdat het vaak gaat om projecten die al een paar jaar terug zijn aanbesteed. We zien wel hoe het gaat lopen. Af en toe schrik ik wel van de berichten die ik op het Nederlandse journaal hoor. Als je dit hoort is het in Nederland ook lang niet zo rooskleurig meer. Ik hoop voor iedereen dat het uiteindelijk mee zal gaan vallen. De tijd zal het leren.