Taalbarière

De tijd vliegt hier voorbij en vandaag met het invullen van mijn urenbriefje kwam ik er achter dat januari al weer achter ons ligt en dat de winter tot nu toe ontzettend is meegevallen. Tegelijkertijd zijn wij ook aan het aftellen, want wij zijn erg benieuwd wat het voorjaar voor moois kan brengen. Deze begint hier gemiddeld een maand later dan in Nederland. In maart kan er nog makkelijk een meter sneeuw vallen en met een beetje pech blazen de wolken in april hun laatste sneeuwvlokken naar beneden. Daar zitten wij natuurlijk niet op de wachten maar ja, je doet er ook niets tegen.
De taalbarrière is niet alleen spannend voor ons, maar ook voor een aantal Noren is het wel heel spannend om met buitenlanders te praten. Zo ook de vrouw van de boer waar wij op het erf wonen. Wij vonden haar altijd erg verlegen en af en toe kregen wij het gevoel dat ze ons probeerde te ontlopen. Tot afgelopen zondag. Wij zijn toen uitgenodigd om pizza te komen eten. Deze pizza was heerlijk. Het zijn niet alleen de Italianen die heerlijke pizza´s kunnen bakken, de Noren maken ze zeker even lekker. Om terug te komen op deze vrouw, bij binnenkomst vertelde ze ons dat ze een fobie heeft om Engels te praten. Op het moment dat ze weet dat ze Engels moet praten, klapt ze helemaal dicht. Voor haar was het dus super spannend dat wij kwamen. Om haar gerust te stellen, hebben wij aangegeven dat wij het Noors al redelijk kunnen verstaan en dat ze dus gewoon Noors met ons kan praten en dat wij het wel aangeven als wij er niets van begrijpen. Gelukkig begon ze toen weer kleur op haar wangen te krijgen. Het was een hele gezellige avond en ze hebben ons zelfs overgehaald om te gaan langlaufen. De boer geeft hier les in en hij schijnt bij de beste leraren van Noorwegen te behoren. Hij heeft het zijn kinderen ook bijgebracht en één van z'n dochters staat op de 5e plaats van het Noorse topteam en zij gat voor de sport ook regelmatig nar het buitenland, ook prepareert hij bij de Noorse kampioenschappen de latten van het topteam. Hij begint iedere keer dat wij hem zien er al over of wij toch echt niet een keer mee willen en nu is het hem dan eindelijk gelukt. Het langlaufen schijnt hier wel wat anders te gaan dan wij gewend zijn, dus hier kom ik zeker nog een keer op terug.
Woensdagavond was het tijd voor de eerste party en dan geen heftige Houseparty maar een soort “plasticbakjes”party. Tijdens deze party kon je allerlei leuke hebbedingetjes voor in huis kopen zoals serviesgoed, kandelaars en vazen. Dit is een leuke manier om mensen te ontmoeten. De Nederlandse vrouw die wij hier hebben leren kennen heeft mij hiermee naar toe genomen. Het eerste uur van de avond was natuurlijk gericht op het aanprijzen van al het moois en hierna was het tijd voor thee en heel veel lekkere dingen. Kom je bij een Noor op bezoek dan krijg je niet 1 koekje, maar dan wordt de tafel vol gezet met allerlei lekkernijen en zeggen ze iedere: “Vær so god”. Dit betekend alstublieft maar in het kader van eten ook vooral “ tast toe”. Je kunt het gewoon niet laten om iets te nemen. Natuurlijk werd er ook heel wat afgekletst over kinderen, werk en al zo meer, maar dit ging toch echt te ver voor mijn kennis van de Noorse taal.
Hier heb ik ook nog iets grappigs gezien wat typisch Noors schijnt te zijn en dit zijn allemaal gekleurde veren aan boomtwijgjes; Een soort palmpasentak maar dan met veren in plaats van eieren. Deze twijgen staan symbool voor de vastentijd tot Pasen. Ook in winkels en andere openbare gebouwen tref je deze versiering aan.
Gisteren hebben we eindelijk overheerlijke boerenkool met rookworst gegeten. Boerenkool kennen ze hier niet dus waarschijnlijk is het een oerhollandse groente. De boerenkool en de rookworst zijn allebei met het vliegtuig deze kant opgekomen en wij hadden het geluk dat wij uitgenodigd werden om van deze heerlijke maaltijd mee te genieten. We hebben echt gesmikkeld en gesmuld.
Nu Maarten eindelijk zijn D-nummer heeft, kunnen wij ook uit gaan zoeken of wij de auto in kunnen gaan voeren. In de meeste gevallen is dit een hele dure aangelegenheid en dit komt vooral doordat de auto's hier veel duurder zijn dan in Nederland en er moet dan ook voor auto's uit het buitenland een zeer hoge invoerheffing worden betaald . Misschien valt het voor ons mee omdat wij hem in kunnen voeren als een groen-kentekenauto. Dit kenteken is te vergelijken met het 'grijze' kenteken in Nederland. Om er achter te komen wat we ervoor moeten doen en bij wie wij moeten zijn, valt niet mee. Iedereen wijst naar elkaar en uiteindelijk weet je nog niets. Morgen heeft Maarten een afspraak met een meneer die, als het goed is, weet wat we moeten doen en dan hopen wij dat er snel voor kunnen zorgen dat ook onze auto hier een legale status krijgt. Het is toegestaan om 3 maanden met een buitenlands kenteken te rijden en die eindtermijn begint er nu snel aan te komen.