Ditjes en Datjes

Deze week hebben wij één van onze eerste `emigratiedompers´ ervaren. Zoals vorige week al vertelt is Maarten deze week bezig geweest om onze auto te legaliseren in Noorwegen. Nou, de auto blijkt 5 centimeter te kort te zijn om met een groen kenteken (het Nederlandse grijze kenteken) in te kunnen voeren. In Nederland kijken ze naar de inhoud van de laadbak van de auto, maar dat is veel te ingewikkeld voor de Noren. Ze hebben hier een grote ijzeren bak en deze moet in de auto passen. Helaas, boven bij het dak, waar het iets schuin naar binnen loopt, komt de auto 5 centimeter te kort. Dit is toch wel heel erg sneu voor ons. Nu moet de auto waarschijnlijk weer terug naar Nederland. Het terugbrengen van de auto is een taak voor Maarten. De eerste 5 jaar kom ik niet meer een auto naar Nederland. In Nederland begon ik op weg naar Barneveld al bij Apeldoorn te vragen of het nog ver is, dus de reis naar Noorwegen was een hele beproeving. De eerste tijd moet ik niet denken aan een reis met de auto.
Gelukkig waren er deze week ook lichtpuntjes; Mijn werkvergunning is per post gearriveerd en ik ben vandaag meteen op pad geweest voor het verkrijgen van mijn persoonlijke nummer. Deze hoor ik met 2 weken te hebben. Dit lijkt mij wat optimistisch want die van Maarten duurde 7 weken, maar we gaan de goede kant op.
Verder heb ik ook een kleine promotie gemaakt op het werk. In plaats van het inpakken van alle meubelen mag ik nu meubelen in elkaar gaan zetten. Dit lijkt mij leuk om te doen. Al vraag ik mij wel af of ik overweg kan met al die grote machines waarmee je kunt boren, schuren en zagen. Gelukkig zijn ze allemaal goed beveiligd, dus er kan niet zo heel veel mis gaan. Hiernaast ga ik een collega helpen met het klaarmaken van alle verzenddocumenten voor alle goederen die bij ons de deur uit gaan. Veel goederen gaan naar het buitenland per boot of vliegtuig, dus hier komen heel wat documenten bij kijken. De eerste stoomcursus van vijf minuten in Noors gebrabbel heb ik gehad en wat mij vooral is bijgebleven is dat je vooral veel moet oefenen en dat je het dan vanzelf wel een keer kunt. Dat gaan we dus maar doen: gewoon lekker blijven oefenen.
Ook mijn schilderambities kan ik hier gaan ontplooien. Met de collega die mij s' ochtends ophaalt heb ik het tijdens onze ritjes al eens over hobby's gehad en hij vertelde dat hij graag landschappen schildert. Natuurlijk kwamen toen ook mijn hobby's aan bod en toen vertelde ik dat ik in het verleden ook wel graag tekende en schilderde maar dat ik hier de laatste tijd geen tijd meer voor heb gehad. Afgelopen woensdag komt hij ineens met de vraag of ik het leuk zou vinden om met hem een muurschildering te maken in de nieuwbouw die bij onze fabriek wordt neergezet. “Maar,” zei hij, “ het is slechts nog maar een idee, dus ik weet nog niet of het gaat gebeuren.” Blijkt het de volgende dag al vast te staan dat wij dit met tweeën gaan doen en weten de collega's het nog eerder dan ik zelf. Sommige dingen kunnen hier dus ook heel snel gaan. Nu maar hopen dat mijn “talenten” niet te ver weggezakt zijn.
Wij zijn vorige week helemaal vergeten te vertellen hoe het met Maarten zijn kapsel af is gelopen. Ik kan jullie vertellen dat hij er weer ontzettend knap uitzit. Tenminste wanneer hij zich ook geschoren heeft en dit gebeurt helaas niet iedere dag. Het is niet overal niet even recht, maar met een beetje gel ziet het er prima uit. Dit mag ook wel want na het bezoek was de portemonnee een stuk lichter.
Tja, en dan het brood hier in Noorwegen. Het is zeker geen “Bakker Besselink-brood” maar dit brood is natuurlijk zo ovenheerlijk dat er, waar ter wereld ook, geen bakker aan kan tippen. Hier in Noorwegen kom je niet zoveel bakkers tegen als in Nederland. Alleen in de grote plaatsen zit een bakker. De meeste mensen kopen hun brood in de Supermarkt. Ook wij kopen ons brood in de supermarkt en het smaakt best goed. Je kunt hier vooral veel volkoren brood of meuslibroden kopen. Het meeste brood ligt ongesneden in de zakken in de schappen. De eerste weken hebben wij dus ijverig brood staan snijden en het valt niet mee om iedere keer weer keurige dunne sneetjes te snijden. Na een paar dagen had ik al besloten dat ik wel 1 dikke snee brood mee kon nemen in plaats van mooie dunne sneetjes (scheelt ook broodbeleg). Na een paar weken, toen wij de weg in de supermarkt een beetje gevonden hadden, kwamen wij ineens in de winkel de broodsnijmachine tegen. Je moet gewoon zelf even je brood weer uit de zak halen en dan snijden met de broodsnijmachine. Dit scheelt ons weer een boel werk met het maken van de lunchpakketjes.
Gelukkig, wij hebben de oplossing voor het glibberen en glijden tijdens onze wandelingen gevonden. Spikes voor onder de schoenen. Geweldig! Onbezorgd wandelen tijdens de winterperiode. De weekenden kunnen wij er dus heerlijk op uit genietend van al het natuurschoon.