We kunnen aan het verven!

Hieper de piep, eindelijk gaat het gebeuren: wij krijgen maandag de sleutel van ons huis. Wij hebben het nog even gezien en het is zeker niet moeders mooiste, maar al onze spullen passen er prima in en hier kijken wij echt naar uit. Wat zal het heerlijk zijn om gewoon weer je eigen servies en bestek te gebruiken. Lekker te luieren in je eigen stoel en weer gewoon televisie te kunnen kijken in plaats van op een klein laptopschermpje. Wij kijken hier altijd Nederlandse televisie via “ Uitzending gemist”. Wij kunnen hier maar 2 Noorse zenders ontvangen en deze hebben tot tien uur s'avonds alleen maar nieuwsprogramma's en kindertelevisie. Hier ben je snel op uitgekeken en kijken wij dus maar televisie via internet.
Op het werk hebben wij een nieuwe manager kregen. De vorige moest vanwege gezondheidsproblemen per direct stoppen. Nu denken jullie wellicht: “nou ja, is dit nu leuk nieuws?”, maar het verhaal erom heen is typisch Noors. Allereerst was de oude manager al 10 jaar ziek en mocht hij eigenlijk al niet meer werken. Iedereen wist dus dat hij een keer zou vertrekken en je zou dan ook verwachten dat hij mensen al had voorbereid om zijn werk over te nemen. Niet dus. Niemand weet hoe ze zijn werk moeten overnemen. Ondertussen komt hij toch nog maar een paar dagen terug om mensen in te werken. De nieuwe manager is de oude chef van de fabriek geworden. Hij wilde de functie alleen aanvaarden als al het personeel hier achter kon staan. Wij moesten eerst overleggen of wij hem als manager wilden hebben. Iedereen washet er mee eens dus nu is hij de nieuwe manager. Zou zoiets ook op deze manier in Nederland gebeuren? Volgens mij niet.
Misschien hebben jullie wel ergens gelezen of gehoord (op de weblog is er ook een vraag over gesteld) dat er in Alesund een flat is ingestort door het een stuk rots wat naar beneden is gekomen. Deze plaats is best dicht bij ons in de buurt, dus de regionale krant staat er helemaal vol van. Ze weten nog niet goed hoe het kan dat dit stuk steen is losgeraakt. Er zijn deskundigen die beweren dat dit bij de bouw van de flat al te verwachten was en anderen beweren dat dit niet te verwachten was. Het zal nog wel een tijdje touwtrekken blijven maar de getroffenen zullen hier niets aan hebben. Hoe groot het nieuws in de kranten ook is, een Noor raakt hier niet zo van onder de indruk. In Nederland zou iedereen er op het werk er uitgebreid over praten, maar dat doet een Noor dus blijkbaar niet. Dit blijft voor ons nog wel een beetje vreemd.
Deze week zal ik voor een paar dagen mijn voeten weer op Nederlandse bodem zetten. Dit is best een beetje spannend, want hoe kijk ik naar mijn thuisland? Misschien wil ik wel helemaal niet terug omdat het allemaal zo vertrouwd gezellig is en het heerlijk weer is of is het ineens wel erg druk nu ik de ruimte van Noorwegen gewend ben. Voor Maarten wordt het dus wel even spannend: komt ze terug of blijft ze daar?
Tot nu toe, en dat blijkt ook wel uit onze verhalen, hebben wij nog geen dag spijt gehad van ons vertrek. Natuurlijk mis je iedere dag de gezelligheid en warmte van familie en vrienden in Nederland, maar het is wel heerlijk om iedere avond samen te kunnen eten. Dit kwam bij ons in Nederland maar zelden voor. Maarten heeft nu alle tijd om lekker te gaan vissen en ik kom tot de ontdekking dat ik best aardig kan schrijven.
Ik ben er al wel achter dat mijn bezoek veel te kort is, want ik moet al heel wat strepen in mijn To-Do lijstje. Helaas kan ik lang niet iedereen bezoeken die ik graag weer even had willen zien. Moeten we maar eens kijken of wij dit jaar nog een keertje samen terugkomen en dan toch maar wat langer.
Jammer genoeg ben ik nog door niemand ontdekt als columnist of schrijver. Zou mij best leuk lijken om meer verhalen te gaan schrijven. Als ik begin met een nieuw weblogverhaal, kijk ik altijd naar het lege witte scherm en zucht een keer diep. Ik heb dan geen idee wat ik moet gaan schrijven, maar na een half uur heb ik dan toch weer een A4-tje vol gekregen.
In de verhalen schrijven wij ook wel eens over de Nederlanders op het eiland die ons verwennen met heerlijk eten en veel gezelligheid. Deze mensen gaan ons helaas verlaten. Heel erg sneu voor ons, maar natuurlijk wel een leuke nieuwe uitdaging voor hun. Zij gaan terug naar het vertrouwde kikkerlandje. Niet omdat de mensen hier niet aardig zijn of het land niet mooi is, maar omdat de werkomgeving toch niet zo ideaal is als in Nederland. Binnen hun vakgebied heb je in Nederland veel meer bevoegdheden en is de organisatie beter georganiseerd. Je werkt toch veel uren van je leven, dus het is wel erg belangrijk dat je plezier hebt in je werk. We zullen ze gaan missen.
Volgende week zullen jullie een dag langer moeten wachten op een nieuw verhaal in verband met mijn korte uitstapje, maar ik zal jullie zeker vertellen hoe ik mijn bezoek aan Nederland heb ervaren en hoe onze verhuis-activiteiten vorderen.