vakantiegevoel

Wat is dat een luxe gevoel: het vakantiegevoel terwijl je gewoon thuis bent. Vorige week zondag was het zulk heerlijk weer en was de omgeving zo mooi dat wij even waren vergeten dat dit ons thuis is. Het fjord kleurt bij zonlicht helemaal blauw op en de bergen aan de overkant van het fjord zijn stralend wit. Ook hier beginnen de bomen en de struiken langzaam groene knoppen te krijgen. Het begint hier voorjaar te worden en wij hebben zelfs al 3 keer buiten koffie kunnen drinken. Dit zijn de cadeautjes die je dag helemaal goed maken.
De verhuizing is goed verlopen en de meeste spullen hebben hun nieuwe plek gekregen, nog een paar dozen en dan is alles opgeruimd. Onze spullen passen precies in het huis en het is erg gezellig geworden. Niets te klagen dus.
Wat wel tegenvalt is de fietstocht naar het werk! s' Ochtends gaat het prima, want dan is het hoofdzakelijk bergafwaarts en dit verloopt heel soepel zonder pijn in de beenspieren. Helaas is het altijd zo dat wanneer je bergafwaarts gaat je ook altijd weer een keer bergopwaarts moet en dit is de terugweg het geval. Er is een hele lange heling en deze is echt zwaar om te fietsen. Iedere keer hoop ik dat ik de bus tegenkom, want dan heb ik een reden om even te stoppen en uit te rusten want de weg op het eiland is te smal om elkaar te passeren. Natuurlijk kan ik dit ook doen zonder dat er een bus aankomt, maar stel je voor dat iemand dit ziet. Hier ben ik toch net iets te trots voor. Ik ga op de fiets van Maarten, want die heeft goed werkende versnellingen, maar dit zadel is erg smal en hard en nu loop ik ook nog eens een week lang rond met zadelpijn. Het is dus ook best afzien hier in het hoge, heuvelachtige Noorden. Hoe mooi het weer hier ook begint te worden het is iedere keer weer een verrassing wat de dag zal brengen. Zoals vorige week ook al verteld: het kan ook zomaar gaan sneeuwen. Zo ook dinsdag. Terwijl ik mijn jas aantrok, kamen er een paar vlokjes uit de lucht dwarrelen, maar toen ik mijn voeten op de pedalen zette, kwamen de vlokken met grote hoeveelheden naar beneden. Op zulke momenten voel ik mij best een beetje zielig, maar ik heb mijn handschoenen aangedaan en de muts opgezet en ben met frisse tegenzin op de fiets naar het werk gegaan.
Maarten is deze week naar een landbouwbeurs geweest hier in de stad. Voor Noorse begrippen is dit een grote beurs. De Fjelleskopet, een soort Welkoop,stelde een mengeling aan landbouwmachines, bosbouwmachines en hun tractormerk John Deere ten toon. Terwijl het bezoek er rond liep, stond er ook een vrachtwagen om machines op te laden voor transport. In Nederland zou dit niet kunnen in verband met veiligheid en andere mogelijke problemen, maar een Noor wordt hier niet anders van. Ook stond er een melkrobot, nog gewoon op de pallet en dus niet aangesloten. Via een videofilm kreeg je beeld van hoe de machine werkt. Hiernaast stonden er circa 15 kraampjes van verschillende bedrijven zoals de melkfabriek, de Noorse bedrijfsverzorging en verzekeringen. Met een 2 uur heb je alles gezien en heb je ook nog alle tijd gehad om onder het genot van een kopje koffie bij te kletsen. Toch wel even iets anders dan de Landbouwrai waar je bijna 2 dagen nodig hebt om alles gezien te hebben. Natuurlijk is het voor de boeren wel leuk om de machines nu eens even te kunnen bekijken in plaats van iets te moeten kopen vanaf een plaatje.
Ook dit weekend kunnen wij genieten van heerlijk zonnig lenteweer en is het de hoogste tijd om de tuin onder handen te nemen, want de paardebloemen zijn rijkelijk aanwezig. Al snel merk ik dat het een ontdekkingsreis in het klein blijkt te zijn. Tussen de graspollen, paardebloemen en ander onkruid kom ik allemaal leuke bloempjes tegen. Sommige herken ik vanuit Nederland en andere zijn helemaal nieuw voor mij. Verder kom ik een nest stekende mieren tegen die boos zijn dat ik hun rust verstoor en een aanval doen op mijn armen en een familie pissebed die gewoon rustig door hobbelen terwijl ik hun huisje ruïneer. Na 2 middagen hard doorplukken ziet de tuin er al weer heel aardig uit.
Eindelijk kunnen wij weer gewoon televisie kijken, Nederlandse televisie. Dit dankzij de technologie die nergens meer voor terugdeinst. Soms denk ik wel eens: al die ontwikkelingen zijn zo goed nog niet. Het levert alleen maar meer stress, milieuvervuiling en onrust op, maar nu kijk ik er toch even anders tegen aan. Heerlijk zo'n schotel die het mogelijk maakt om waar je ook woont gewoon vertrouwde televisie te kunnen kijken. Met wat moeite richt je zijn koppie de goede kant zodat de satelliet beeld en geluid kan verzenden en wij kunnen heerlijk televisie kijken. Misschien gaan wij nog wel een keer Noorse tv kijken, maar nu even niet.
Nu nog wachten op een eigen internetverbinding want deze gebruiken wij nu van de boer waar het huis van is maar dit kan nog wel even duren. Wij doen ons best om gewoon volgende week weer op het vertrouwde moment een verhaal te plaatsen. Tot dan.