Rare mensen die Noren!

Deze week hebben wij definitief de conclusie getrokken dat de Noren aardige mensen zijn, maar in onze ogen wel een beetje maf. Gisteravond hebben wij het openingsfeest van de nieuwbouw gehad en op de kaart stond dat je geen werkkleding aan mocht hebben. Blijkt dat dit betekend dat je je galakleding uit de kast moet halen en helemaal opgedoft naar zo'n feest gaat. Helaas hebben wij dit van te voren niet uitgezocht dus wij stonden daar in onze casual nette kleren tussen allemaal mannen in pakken en vrouwen in jurken. Gelukkig waren wij niet helemaal de enigste, want ook mijn Duitse collega was hier niet op gekleed. Dan te bedenken dat de Noren tijdens zakelijke besprekingen met grote klanten en potentiële klanten gewoon in een spijkerbroek met sportschoenen lopen. Af en toe moeten wij de werkplekken helemaal opruimen en stofzuigen omdat er belangrijk bezoek komt en dan lopen de mensen van kantoor gewoon in een joggingbroek die net boven de bilnaad blijft hangen. Die zelfde personen liepen gisteravond keurig in pak met een stropdas om. Alleen de directeur die eigenaar is van twee bedrijven en die volgens zeggen heel veel geld heeft, had onder zijn pak toch nog gewoon sportschoenen aan. Nog steeds ben ik verbaasd over deze kledinggewoonten. Natuurlijk voel je je wel erg opgelaten als je een beetje buiten de boot valt met je kleding.
Het feest was verder erg gezellig en naast mijn collega's waren ook mensen van het zusterbedrijf van Maritime Møbler. Alles bijelkaar was het een heel internationaal gezelschap met mensen uit 8 verschillende landen. Er is er veel aandacht besteed aan ons schilderwerk. In verschillende toespraken is hier over gesproken. Wij zijn zelfs naar voren gehaald om als dank een mooie plant in ontvangst te nemen. Het is erg leuk dat de reacties zo positief zijn en dat terwijl het ons niet gelukt is om het af te krijgen. Het is een hele klus om ruim 25 m2 muur helemaal naar wens beschilderd te krijgen. Tot nu toe hebben wij er gezamenlijk circa 130 uur werk en 12 liter verf aan besteed. Wij gaan het zeker afmaken, maar in een iets rustiger tempo. Helaas zijn wij vergeten om er foto's van te maken dus dit houden jullie nog even van ons te goed. Tijdens het feest heb ik wel even getwijfeld of ik er goed aan heb gedaan om voor een Nederlandse man te vallen, want zowel de Noorse als Poolse mannen kunnen geweldig dansen en het swingt aan alle kanten. Jammer genoeg beschikt Maarten niet over deze kwaliteiten en komt het niet zo vaak voor dat ik eens lekker kan swingen tijdens een feest. Gelukkig beschikt hij wel over veel andere talenten die zijn gebrek aan danstalent helemaal compenseren. Jolanda, door het ontbreken van danstalent binnen ons duo hebben wij ons ook nog nooit verdiept in de Noorse vertaling van: “ wil je met mij trouwen?”. Volgens de Achterhoekse gebruiken hoort bij een trouwerij een groot feest en bij zo'n feest hoort ook een openingsdans. Als wij hiermee beginnen dan beginnen wij onze huwelijksdag al met een gekibbel en dat zou zonde zijn. Maar natuurlijk willen wij onze webloglezers antwoorden geven op hun vragen dus zijn wij in ons kleine Noorse woordenschat gedoken en denken dat de vraag in het Noors als volgt zal zijn:” Vil du gifte meg?” (wordt uitgesproken als: wil du jifte mij). Wellicht is er een lezer die dit nog eens kan gaan gebruiken.
Gisteren was het dan eindelijk 17 mei, de dag waar de Noren naar uit kijken, want dan wordt er feest gevierd. Nou, feest vieren moeten de Noren toch echt nog een keer gaan leren, want vergeleken met de Nederlandse volksfeesten is het toch maar een saaie bedoeling. Ze beginnen allemaal de dag met het aantrekken van de streekeigen traditionele klederdracht om vervolgens gezamenlijk de Noorse vlag te hijsen. Hierna loopt een gedeelte van de mensen mee in een optocht en lopen dan een rondje door een nieuwbouwwijkje. Natuurlijk krijg je hier wel honger en dorst van dus wat ga je dan doen...... worstjes eten en priklimonade drinken. Terwijl de volwassen zich te goed doen aan dit “lekkers” kunnen de kinderen meedoen aan verschillende spelletjes. s' Middags gaat iedereen naar het dorpshuis om gezamenlijk te eten. Hiervoor neemt iedereen zelf iets mee wat ze meestal zelf gemaakt hebben. Dit hebben wij dit jaar aan ons voorbij laten gaan, want wij kwamen er vrijdag pas achter dat van je verwacht wordt dat je iets smakelijks meeneemt en wij hebben geen tijd gehad om nog iets bereiden. Overigens zijn wij niet zulke grote keukenprins(essen) als de Noren en één keer buiten de boot vallen in een week is wel voldoende. Hoe dit feestelijke gebeuren er aan toe gaat, kunnen wij wellicht volgend jaar vertellen.
In dit land leer je het wel af om veel te roken. Een pakje shag kost hier namelijk 20 euro! Tijdens mijn bezoek in Nederland heb ik als cadeautje voor Maarten shag meegekregen, maar hier shag kopen vindt hij toch echt te duur. Het leven hier is dus een stuk gezonder. Niet alleen vanwege de schone lucht maar ook omdat je heel snel van het roken af geholpen wordt.
Ondertussen zijn wij nu al een half jaar hier, de tijd vliegt, en nu hebben wij pas het idee dat wij niet meer een roes leven. Het `echte` levensritme is begonnen en alles heeft een beetje zijn draai gevonden. Dit betekend nog lang niet dat alles vanzelf gaat, want er zijn nog wekelijks hobbels te nemen, soms kleine, soms wat grotere. Zo blijft de taal nog steeds iets waar wij mee worstelen. Ook al zegt iedereen dat wij ons al goed kunnen reden met de taal, zelf merk je dat je soms iets wilt zeggen, maar je hebt geen idee hoe. Dit is af en toe een beetje frustrerend. Verder wachten wij al een maand op een eigen internetaansluiting, maar krijgen maar geen bericht wanneer wij dit kunnen verwachten. Iedere keer denken wij maar weer: `Ach ja, we leven in Noorwegen en hier gaat alles niet zo snel.”