Stilte

Tja, ik had gehoopt om nog steeds als trotse Nederlander hier rond te lopen, maar na de nederlaag van het voetbalteam gisteren heb ik toch wel het schaamrood op mijn wangen staan. Zoals mijn vader zegt: ze speelden als een stel kleine kinderen (wij zijn echte voetbalkenners). Die Russen waren iedere minuut van de wedstrijd slimmer dan “onze jongens”. Helapidaka!! (helaas pindakaas).
Als echte emigrant in Noorwegen hoor je wandelschoenen te hebben en hier ga je vervolgens mee aan de wandel. Ook wij hebben nu van die mooie, stevige, stoere stappers aangeschaft en vandaag meteen ingewijd. Hier in de buurt hebben wij onze eerste echte berg, de Horja, bewandeld. Dit is de kleinste berg in de omgeving en in het totaal moet je zo'n 500 meter de lucht in om de top te bereiken. Hier en daar was het blubberig en aan het eind van de wandeling was mijn broek tot aan de knieholtes nat en besmeurt met modder. Dit in tegenstelling tot Maarten die heeft alleen een paar modderspetters op zijn schoenen. Op de foto kun je zien wat de verschillen zijn ( ook in schoenmaat zit enig verschil). Geen idee hoe hij dit voor elkaar krijgt, want wij hebben allebei hetzelfde pad bewandeld. Dan te bedenken dat het verder zo'n rommelkont is. Kom ik na het werk thuis dan lijkt het wel of de broer van Kruimeltje in het huis heeft gewoond. Overal staat een beetje afwas en op verschillende plekken liggen de kruimeltjes verspreid. Altijd handig als je de weg kwijtraakt in de keuken.
Om terug te komen op het wandelen, het was achteraf gezien een heerlijke wandeling. Tijdens het wandelen zonk af en toe de moed me een beetje in de schoenen, want het pad leek meer een waterstroompje dan een wandelpad. De uitzichten zijn altijd weer geweldig. Hiernaast ervaar je dan echt wat rust is. Het enigste wat je hoort is het gefluit van de vogels, de wind die speelt met de bladeren aan de bomen en het gesop van je schoenen. Ongelofelijk dat er nog plekken op aarde zijn waar de rust niet verstoord wordt door geraas van auto's, geschreeuw van mensen of harde muziek en dat zo dicht bij huis.
Wil je als vakantieganger deze heerlijke ervaring van rust meemaken dan moet je zeker stevige schoenen meenemen en aan de wandel gaan.
Vrijdagavond zijn wij wezen herten spotten alleen er was geen hert te bekennen. Ook dit kan bij ons in de buurt. Naast herten zitten in deze omgeving ook reeën en het schijnt dat er ook Elanden wonen, maar helaas hebben wij ze nog niet gezien. Op dit moment hebben de Elanden in dit gebied wel wat moeite om stand te houden. Jonge Elanden blijven achter in ontwikkeling en zijn niet zo zwaar als een paar jaar geleden. Verder worden er verschillende Elanden gevonden die kale plekken hebben op hun huid. Men vermoed dat deze kale plekken gevolg zijn van parasieten, maar waardoor de kalveren zich minder goed ontwikkelen is nog niet duidelijk. Jammer, Elanden zijn zo typisch voor Noorwegen.
Het is een beetje stil op het eiland nu Jan en Wies vertrokken zijn. Ookal zagen wij elkaar niet dagelijks en soms zelfs een aantal weken niet, het is toch een raar idee dat je er nu niet even aan kunt wippen om te kletsen. Hebben ze ons net het kaartspel Canasta geleerd, is er niemand om het mee te gaan spelen. Wel een beetje flauw van ze, toch? De heren (Maarten en Jan) hebben ter afsluiting van de rustgevende visuitjes een geweldige vangst gedaan. Jan heeft als afscheidscadeau een vis van 95 centimeter lang en 6 kilo zwaar gevangen. Denk nu niet dat onze diepvries voor weken is gevuld met vis. Nee, de heren vonden het jammer om zo'n mooie vis te doden en hebben hem gewoon weer terug in het water gezet. De Noren hebben Maarten gewoon uitgelachen om dit, volgens hun, sentimentele gedoe.
Wat fijn dat er mensen zijn die helpen om mijn vakkennis naar een hoger niveau te brengen. Gerben bedankt. Eindelijk na 7 maanden weet ik hoe dat maffe boortje heet.
Eindelijk hebben wij een achterbank voor de auto en kunnen wij verder met het regelen van de zaken om de auto in te voeren. Ben benieuwd hoe lang het nog gaat duren voordat wij ook een witte kentekenplaat hebben in plaats van de gele. Op dit moment zijn wij niet de enige meer die hier rijdt met een geel kenteken, want de eerste Nederlandse vakantiegangers zijn gesignaleerd. Nu denken zij waarschijnlijk dat wij ook vakantiegangers zijn in plaats van Nedernoren. Ja, ondertussen beginnen wij ons een heel klein beetje Nedernoor te voelen. Zeker Maarten begint zijn weg al aardig te vinden. Natuurlijk missen wij onze familie en vrienden wel en is het niet altijd even leuk maar we hebben nog geen dag spijt gehad van onze beslissing om hier te gaan wonen.