Ontdekkingsreis dicht bij huis

De tijd vliegt hier voorbij. Zo sta je aan het begin van je vakantie en zo is die alweer voorbij. Voor Maarten begint dinsdag de werkelijkheid weer. Ik mag nog een weekje genieten van zonnig en warm zomerweer. Afgelopen week hebben wij ons niet hoeven te vervelen. Dinsdagavond was ons huis weer gevuld met verschillende Nederlandse stemmen. Er is weer bezoek uit de mooie Achterhoek. Zij hebben er al heel wat kilometers in Noorwegen op zitten wanneer zij de auto bij ons het erf opdraaien. Eindelijk hebben wij nu ook de gordels die nodig zijn om de auto om te bouwen naar een personenauto, zodat deze eindelijk ingevoerd kan worden. Toch handig dat er af en toe bezoek komt, want anders waren de gordels nog lang niet hier geweest.
Samen met Martijn en Kristy hebben wij de omgeving verder verkend.
Vanuit Andelsnes loopt er een trein naar Bjorli. Bjorli is in de winter het skigebied van de omgeving en is het een echt vakantiegebied. In de zomer is er echt helemaal niets te doen, hebben wij ondervonden. De treintocht hierna toe is wel heel leuk. Deze trein is een gewone trein voor personenvervoer maar in de zomer is het helemaal ingesteld op toerisme. De trein rijdt bij bijzondere punten zachter en in 3 talen krijg je uitleg, begrijp je er dan nog niets van dan kun je altijd nog je informatieboekje lezen. Er zijn zelfs een paar fotostops. Jammergenoeg mag je de trein dan niet verlaten. Hetgeen je te zien krijgt is adembenemend. De tocht gaat langs de Rauma elv (elv =rivier) en deze is heel helder. Zelfs vanaf een afstand kun je de stenen op de bodem zien. Deze rivier is bekend vanwege de grote hoeveelheid kwalitatief goede zalm. Verder zie je onder andere de toppen van de Trollvegen, Romsdalshorn en de Kyllingbru. Deze stenen brug van 76 meter lang is tussen 1913 en 1923 door de lokale bevolking gemaakt. Op het station gaat het er allemaal nogal ouderwets aan toe. Er staat hier namelijk nog gewoon een mannetje met vlaggetjes te zwaaien. Wanneer er een trein het station komt naderen wordt de rode vlag uitgehangen. Is het tijd van vertrek dan wordt de rode vlag verwijderd en wordt er gezwaaid met een groene vlag. Gelukkig maar dat dit systeem in Nederland niet meer wordt toegepast. Een hele klus om op station Utrecht de juiste vlaggetjes op de juiste tijd op de juiste plek te hebben..
Vrijdag hebben wij Mardalfossen bekeken. Om hier te komen moet er eerst een autorit gemaakt worden van ruim een uur door geweldige natuur en langs blauwe fjorden. Alleen deze rit is al de moeite waard. Mardalfossen is een waterval en het water is afkomstig uit een stuwmeer. De waterval heeft een hoogte van 655 meter en een vrije val van 297 meter. De hoeveelheid water die naar beneden komt is enorm. De waterval is niet het gehele jaar te bewonderen, want alleen wanneer de stuwen (gedeeltelijk) opgezet worden is deze waterval een waterval. De energie-maatschappij is verplicht om de waterval ieder jaar in de zomerperiode te laten stromen. Om het van dichtbij te kunnen bekijken maak je mooie niet al te moeilijke wandeling naar boven. Je komt uiteindelijk uit bij het onderste gedeelte van de waterval en je wordt dan getrakteerd op een koude douche. Er komt zoveel nevel van de waterval af dat je binnen de korste keren helemaal vochtig bent. Door mijn bril zag ik het dan ook allemaal niet zo helder meer.
Vervolgens hebben wij de reis doorgezet naar Eikesdalen en hier hebben wij een tolweg gepakt. Verschillende wegen in de bergen zijn privé-bezit en om het onderhoud te kunnen bekostigen, wordt er tol geheven. Je laat geld achter in een brievenbus. Je vult een formuliertje in met jouw gegevens en doet deze samen met het geld in een envelop. Een afdruk van het formulier neem je mee als bewijs dat je betaald hebt. Het eerste stuk is behoorlijk spannend om te rijden, want het is behoorlijk stijl en er zijn een paar scherpe bochten. Denk je dat je het spannendste gehad hebt, komt je bij een heel smal onverlicht tunneltje. Hier kun je geen tegenliggers in passeren en je hoopt gewoon dat je op dat moment de enigste bent die door de tunnel gaat. De weg is in het totaal 63 kilometer lang en voert je door ruw berglandschap, langs koude, heldere bergmeren, de laatste resten sneeuw en langs drie grote stuwmeren. Het lukt mij niet om te beschrijven hoe mooi deze route is. Zelfs de foto's laat de schoonheid onvoldoende zien. Er zit dus niets anders op dan ook zelf eens te komen kijken. Ook deze keer ben ik weer verrast door de schoonheid die er op de wereld bestaat. Zo divers, zo puur en zo ongerept. Ter afsluiting van een mooie en gezellige dag hebben wij onderweg gebarbequed en was het moment om weer afscheid te nemen ook weer aangebroken, want hier scheiden de wegen. Martijn en Kristy richting Oslo en wij richting huis. Ook dit bezoek is voor ons weer de moeite waard geweest. Alleen jammer dat ik steeds moest verliezen met de spelletjes. Hier moet ik voor de volgende keer nog wat op bedenken...................... Eigenlijk zou een gedeelte van het verhaal door Martijn en Kristy geschreven zullen zijn maar daar is het nog niet van gekomen, wel hebben zij beloofd hier voor te zorgen door wat te schrijven en dit dan naar ons te mailen, zo gauw we dit binnen hebben zullen wij ook hun verhaal plaatsen op de web-log.