Het is niet alleen rozengeur en manenschijn

Jakkes, de eerste voortekenen van de winter zijn alweer gesignaleerd. De sneeuwpaaltjes staan namelijk weer langs de weg. Hier zitten wij nog helemaal niet op te wachten. De zomer mag nog weken voort blijven duren. Nu kijkt ik s'ochtends angstvallig uit het raam om te kijken of er al witte vlekken te bespeuren zijn. Nu maar hopen dat dit nog tot november op zich laat wachten.
Het is weer stil in en rondom huis. Maandag is de camper met zijn 4 bewoners vertrokken om nog een mooie fjordentrip te maken en langzaam af te zakken naar Oslo. Maandag was dan ook een echte “dipdag” en vraag je je toch af of het allemaal wel waard is. De prijs die je betaald om het geluk te zoeken in het buitenland is best hoog. Je laat namelijk alle geborgenheid, vriendschappen en gezelligheid achter. Wij verlangen op de zaterdagmiddag nog steeds naar het borreluurtje bij mijn ouders. Ze hebben al jaren de gewoonte om aan het eind van de zaterdagmiddag even rustig te zitten en een borreltje te drinken. Niets is gezelliger om dan aan te schuiven. Of op zondag als je eigenlijk niets te doen hebt en je hebt ook geen zin om actief te zijn, dan hebben wij nog steeds zin om even bij vrienden op de koffie te gaan. Helaas, dat gaat nu niet meer. Dat de taal een grote “boosdoener” is, zijn wij ondertussen wel achter. Je kletst wel over het weer en wat andere algemene dingen, maar daar houdt het wel mee op. Onze woordenschat gaat nog niet verder dan deze algemene dingen. Nou ja, Maarten kent ook veel boerderijtermen en ik ken veel timmermanstermen, maar daar kun je lang niet iedereen mee boeien. Aan dit taalprobleem werk ik nu, want eindelijk heb ik iemand gevonden die mij hiermee wil helpen. Ze is Nederlandse en heeft Noors gestudeerd dus wie kan mij nog beter helpen! Nu zit ik vol ijver kinderboeken te lezen en tevens beluister ik ze op CD. Zo leer ik niet alleen de woorden kennen maar ook de uitspraak. De eerste tijd zal ik wel een trouwe bezoeker zijn van de bibliotheek.
Verder blijft het wennen dat alles hier langzamer gaat. Zo is onze auto nog steeds niet klaar om in te voeren, omdat ze iedere keer weer een onderdeeltje missen. Nu moet de auto voor de 3e keer naar de garage. Om de kriebels van te krijgen.
Emigreren is dus niet alleen leuk, het is ook frustrerend als iets niet gaat zoals jij wilt en het is ook eenzaam af en toe. Het is nog steeds een mooi avontuur maar is het en avontuur voor de rest van je leven of is het iets moois wat je meeneemt in je rugzak terug naar Nederland? Ik weet het nog niet. De tijd zal het leren. Gelukkig staan er nog een aantal heugelijke dingen in onze agenda! Maartens ouders komen over een week voor 10 dagen bij ons dus dan is de gezelligheid weer even terug. Over 4 weken gaan Marc en Annet (jawel Annet van de trouwe berichtjes op de weblog) trouwen en dat willen wij natuurlijk niet missen. We komen dan voor 10 dagen even terug en gaan proberen om zoveel mogelijk mensen te bezoeken. Helaas zal het niet lukken om iedereen te bezoeken, want van de vorige keer weet ik dat de tijd voorbij vliegt.
Ondertussen hebben wij ook kennis gemaakt met de Noorse dierenarts. Net als wij af en toe, zit Baltazar niet lekker in zijn vel. Hij is half kaal, heeft veel jeuk en stinkt een uur in de wind. Na het een paar weken aan gezien te hebben, hebben we toch maar de telefoon gepakt om een afspraak bij de dierenarts te maken. Een hele lieve dierenarts die de hond verleidt met heerlijke koekjes en hem al aaiend onderzoekt. Terwijl zij de hond bekijkt, bekijk ik de afsprakenkamer. Wat een verschil met de luxe dierenartsenpraktijk in Nederland waar als glimt en schoon en steriel is. Hier is het gemeubileerd met een gedateerd keukenblokje die niet al te schoon is en wat eenvoudige operatieapparatuur. Na 3 bezoeken aan deze aardige dame zijn wij er achter dat Baltazar Schildklierproblemen heeft en daar gaat het uiteindelijk om; niet dat het mooi en hip is maar dat ze kundig zijn en je kunnen helpen. Voor dit probleem heeft hij tabletten nodig. Deze krijg je niet van dierenarts, maar hiervoor ga je met een recept naar de (mensen)apotheek. Dit voelt toch wel even maf, maarja ook hier gaat het er om: als het maar helpt.
Gisteravond zijn wij op hertensafari geweest. Af en toe doen wij dit samen. In de buurt is namelijk een plek waar de herten s'avonds uit het bos komen om te grazen. Dit keer hebben wij geen herten gezien, maar wel 3 elanden. Dit is echt super gaaf. In het gebied hier zijn er niet zo heel veel dus je ziet ze maar zelden en wij hebben ze gezien. Het was een moeder met 3 kalveren. De dieren zijn heel lelijk en qua afmetingen klopt er niets van en toch is het adembenemend als je ziet. Nu maar hopen dat de jagers ze over het hoofd zien, want het jachtseizoen is geopend.
Ondertussen ben ik er achter dat in iedereen een schrijftalent schuilt, want wij krijgen van verschillende mensen geweldige verhalen toegemaild waarin wij helemaal bijgepraat worden over hun leven in Nederland. Heerlijk om te lezen. Mijn boodschap voor iedereen deze week:
Ga achter de computer zitten en schrijf eens een verhaal. Je zult zien dat het ontzettend leuk is om te doen!