'even' ergens heen

Heb ik me net een paar weken geleden voorgenomen om maar eens een keer te stoppen met het schrijven voor de web-log omdat het enthousiasme van de lezers qua reacties terug neemt, begint iedereen ineens weer volop te reageren! Wij vinden het ook wel leuk om tussen alle vertrouwde namen eens nieuwe namen tussen de reacties te zien dus voor diegene die nog nooit of niet zo vaak reageren: Gewoon doen!! Aangezien we meer dan genoeg lezers hebben, een paar honderd in de week, moet dit toch mogelijk zijn. Verder zijn wij heel benieuwd wie het allemaal lezen.
Het wordt wel steeds lastiger om jullie steeds een leuk kijkje in ons leven te geven. Het is allemaal niet zo spannend en verrassend meer. Zo heeft Maarten helemaal zijn vaste ritme bij de boeren en heeft hij de meeste dingen al wel een keer meegemaakt. Hij is helemaal gewend aan de werkwijze van de Noorse boeren en kijk niet meer zo snel op van iets. Ik verbaas mij nog steeds over de kwaliteit ruwvoer die de koeien krijgen. Wanneer ik van en naar mijn werk fiets kom ik langs verschillende weilanden waar het gemaaide gras in de witte plastic balen nog steeds in het weiland liggen. (wel allemaal bij elkaar en langs de kant van het weiland) Ze zijn niet meer mooi rond maar zijn als een mislukte pudding in elkaar gezakt. Dit betekend dat het gras er als spinazie uitziet wanneer je het aan de koeien voert. Toch zijn de koeien er dol op en eten alles keurig op. Waarschijnlijk zijn die Noorse koeien niet zo kieskeurig als de Nederlandse koeien. Er is wel eens een periode dat de koeien wat minder melk geven omdat de graskwaliteit wat minder is, maar ach wat maakt dat uit? Toch lukt het verschillende koeien om een goede productie te leveren. Zo is er een vaars (eerste kalfs koe) die 11.000 liter heeft geven (in een periode van 365 dagen). Dit is toch wel “topsport” voor een koe.
Maarten heeft voor het eerst een koe moeten helpen met afkalveren. Meestal kalveren de koeien hier makkelijk af en is het kalf al geboren voordat je het door hebt. Deze koe kon het niet alleen af en na 1,5 uur te hebben gewacht hebben Maarten en de boer toch maar een handje geholpen. Het was een heel groot kalf en de koe had het alleen nooit gered.
Maarten heeft deze week voor het eerst een Noorse beroemdheid gesproken. Hier was hij zich niet van bewust. Onze auto is naar de garage geweest voor een winterbeurt, maar hij was nog niet klaar dus Maarten moest “even” wachten. Begint er een man heel vriendelijk met hem te kletsen over piggdekk (spijkerbanden) en auto's. Wanneer de man is vertrokken, vraagt de monteur: ”Weet je wel met wie je hebt staan praten?” Maarten had geen idee. Blijkt het 1 van de bekendste en duurste advocaten van Noorwegen te zijn die met regelmaat op de televisie te zien is. Misschien moeten we toch maar een keer Noorse tv aanschaffen, want dan weten wij tenminste met wie wij praten.
Gisteren ben ik, samen met 3 Nederlandse dames, naar de Ikea geweest. Om hier te komen moet je wel heel wat uurtjes in de auto zitten, maar dan ben je wel een leuk dagje uit (veel mannen denken hier anders over). We laten maar in het midden hoeveel uren wij in de auto hebben gezetten,maar het waren er genoeg om weer helemaal bijgepraat te zijn. De Noorse Ikea is identiek aan de Ikea in Nederland alleen zijn de voorbeeld kamers gedecoreerd met meer kleedjes op de vloer. Noren zijn namelijk dol op kleedjes op de vloer; Hoe meer hoe beter. We hebben wat leuke dingen gekocht om het huis een beetje op te fleuren en de mannen aan het werk te houden. Ik moet er wel aan wennen dat je niet zomaar even ergens heen kunt, maar dat je daarvoor de meeste keren een dag uit moet trekken. Ik houd al helemaal niet van lang in de auto zitten. Na een half uur denk ik al: “ zijn we er bijna?”. Als je in Noorwegen woont moet je je er gewoon bij neerleggen dat alles ver weg is. Je weet dit wanneer je er gaat wonen, maar af en toe blijft het wennen en levert het nog wel eens een zucht op. In Nederland vind je dat je ver moet rijden als je ergens 2 uur voor in de auto moet zitten en hier denk je:” O, maar 2 uur rijden, dat is best wel in de buurt.” Ineens kijk je heel anders naar afstanden.
Op het werk is het heel druk. Het is vooral druk omdat het gewoon ongeorganiseerd is en iedereen maar een beetje zijn eigen ding doet. Vooral op kantoor vergeten ze nog wel eens om met elkaar te communiceren of vooruit te denken. Zo kan het zijn dat ze iets afspreken met de klant om te leveren, terwijl het materiaal waar het mee gemaakt moet worden op is. Of je krijgt s' ochtends een opdracht om s'middags iets te leveren. Aangezien ik bij de laatste schakel van het productieproces hoor en ik er verantwoordelijk voor ben dat deze schakel goed functioneert moet ik vervolgens iedereen aanporren en informeren dat er nog weer eens een spoedklus is en dit komt meerdere keren in de week voor. Verder is er met regelmaat iets op. Gewoon basisproducten die wij dagelijks gebruiken zijn 2 weken op. Dit gebeurt niet 1 keer, nee dit is de gewoonste zaak van de wereld. Dit betekend wel en dat ik soms een container bijna vol met meubels niet kan verzenden omdat er bijvoorbeeld 3 kasten ontbreken, omdat ze niet gemaakt kunnen worden. Onbegrijpelijk dat zo'n groot en internationaal opererend bedrijf zo kan werken. Het is weer een heel nieuw leerproces voor mij en moet ik leren dat alles niet zo werkt als in Nederland en zoals ik graag zou willen.