Sneeuw,sneeuw en nog eens sneeuw

Het winterweer gaat niet helemaal aan ons voorbij, want vanaf zondagnacht zijn er verschillende pittige sneeuwbuien gevallen. Hier is menigeen toch door verrast. Zo stond de vrachtwagen van ons bedrijf na 100 meter al vast en moest er een trekker aan te pas komen om hem verder op weg te helpen. Dit overkwam hem deze week niet 1 keer maar zelfs 3 keer, ook al is ieder wiel voorzien van een sneeuwketting. Hoe is het toch mogelijk dat ze zo'n zware trailer wel kunnen trekken maar niet de bult op kunnen komen.. Ook een collega stond met zijn busje te glibberen op de weg. Ondanks dat hij spijkerbanden heeft, lukte het hem niet om van zijn plek te komen nadat hij moest stoppen om een auto te laten passeren. Zelfs een 'duwtje in de rug' wilde niet helpen en uiteindelijk moest hij sneeuwkettingen leggen om verder huiswaarts te kunnen.
Ondertussen lig er al ruim 60 centimeter en voor ons Nederlanders is het een onwerkelijke gewaarwording; Dag in dag uit trekken de sneeuwbuien aan ons voorbij. Som verschijnen de zon en wat blauwe lucht aan de horizon, maar binnen een half uur dwarrelen de vlokken al weer naar beneden.
Ons stoepje naar de voordeur moet dus minimaal 1 keer per dag weer sneeuwvrij worden gemaakt maar gelukkig word de rest van het erf en de oprit door de boer waar wij het huis van huren schoongemaakt met behulp van zijn trekker en sneeuwschuif. De sneeuwschuif is hier voor de boeren een noodzakelijk stuk gereedschap en alle boeren hebben er dus wel één. De melkauto komt om de dag de melk ophalen en voor hij komt moet de sneeuw weggeschoven zijn zodat hij niet bij elke boer vast komt te staan en als er zoveel sneeuw valt als de afgelopen week kun je op een gegeven moment ook zelf niet meer weg met de auto als je niet elke dag even schuift en om nou het hele erf met de hand te doen word ook wel erg veel. Het fietsen wordt er ook niet makkelijker op. Over de weg gaat het prima. De sneeuwschuiver doet goed zijn best dus de meeste losse sneeuw is wel van het wegdek, maar het laatste stuk is een voet-/fietspad en wordt niet sneeuwvrij gemaakt. Zelfs met de fiets aan de hand is het een hele survivaltocht, want de trappers blijven in de sneeuw steken. Morgen maar eens kijken of ik mijn fietsje niet ergens aan het begin van het pad kan parkeren.
Naast boerenhulp is Maarten nu ook een beetje “Bob de bouwer”. De boer is het huis waar zijn moeder altijd heeft gewoond aan het opknappen en wanneer Maarten wat tijd over heeft helpt hij hiermee. Het blijft toch altijd bijzonder dat mannen bij een ander altijd over talenten beschikken die thuis ineens helemaal verdwenen zijn. Thuis moet de nood wel heel hoog zijn wil hij zijn gereedschapskist uit de hoek halen. Maar goed, hij is dus aan het klussen. Dit is heel leerzaam, want zo zijn de originele buitenmuur van het huis tegengekomen. Deze is helemaal van dikke houten balken. Deze komen uit het tijdperk dat ze de zaag nog niet uitgevonden hadden en zijn volgens de boer van voor 1800 want daarna werd er gezaagd. Dit betekend dat ze met een soort bijl uit de boomstammen gehakt zijn. Je verwacht dat het er dan allemaal een beetje ruw uitziet, maar dit is zeker niet zo. Als je het hebt over vakmanschap dan verdienen onze verre voorvaderen zeker een pluim. Wat het leuke is van zo samen werken is dat je allemaal leuke wetenswaardigheden hoort. Zo blijkt bijvoorbeeld dat de stad Molde groot is geworden door houthandel met NL, het hout ging per schip naar Nederland en dit alles speelde zo rond 1600. In de tijd bestonden er nog geen motorboten dus alles ging met een zeilboot over zee. Het duurdere dus wel even voordat het hout vanuit Noorwegen in Nederland was.
Verder hebben wij de afgelopen week niet zoveel beleeft en gaat alles zijn gangetje. Aankomende donderdag krijgen wij weer bezoek uit Nederland, mijn vriendin Irene komt een lang weekeinde bij ons en wij verheugen ons daar zeer op!