Cultuur en geschiedenis

Eindelijk, de zomervakantie is aangebroken. 4 weken (Maarten 3 weken) lekker doen waar wij zelf zin in hebben. Nou ja, er zijn wel dingen die moeten gebeuren zoals het laatste hout zagen en kloven en hier daar moet er weer eens flink opgeruimd worden maar verder hebben we de tijd aan ons zelf.
Eerlijk gezegd ben ik er wel even aan toe. Terwijl de hele wereld gebogen gaat onder de crisis is het bij ons op het werk nog altijd even druk en vooral voor de vakantie is het echt ren en vlieg werk. Nog even een paar kasten naar Schotland een kledingkast naar Amerika, wat klein materiaal naar Chili. Alles moet nog “ even” gebeuren. Af en toe denk ik wel eens: “ Doe mij ook eens zo'n dagje crisis”. Natuurlijk is het een heerlijk idee dat er bij ons werk genoeg is en dat je je geen zorgen hoeft te maken of je je baan wel kunt houden. Maar ietsje minder mag best. Zelfs alle containers naar Dubai zijn verzonden. De laatste wel bijna 6 weken te laat, maar ach ze zijn verzonden. Heerlijk dat dit ongestructureerde, chaotische project eindelijk is afgerond. Zelfs de transporteur die het zeetransport regelt, is blij dat ze eindelijk af is van dit project. Alleen in de herfst moeten wij voor nog eens 4 boten produceren. We zullen zien of we wat van de eerste keer geleerd hebben.
Terwijl het bij jullie bloedheet is, zijn de temperaturen hier ook zomers te noemen. Gelukkig niet zo hoog als in Nederland, maar 27 graden is toch ook best warm. Hier staat meestal wel een lekker bries tot een stevige wind en dit maakt dat de temperaturen goed vol te houden zijn. Hoge temperaturen betekend ook onweer. Voor het eerst hebben wij hier een pittige onweersbui meegemaakt. Terwijl ik met mijn hoofd diep onder de dekens kruip om zo zo min mogelijk van het geweld mee te krijgen, springt Maarten uit bed en staat helemaal enthousiast voor het raam te genieten van het spektakel.
Indrukwekkend was het zeker. Doordat de zon niet echt onder gaat ontstaat er naast donkere onweerswolken ook een rode gloed van de late avondzon. Met de bergen op de achtergrond waar de lichtflitsen langs heen denderen, is onweer in Noorwegen een avontuur op zich zelf.
Om zelf een beetje verkoeling te vinden, brengen wij de zondagen al vissend op het water door. Het is mij ook gelukt om een vis van redelijk formaat te vangen. Het was een kabeljauw van wel 45 centimeter! Best leuk om een vis te vangen, maar op het moment dat ik het beest dan boven water heb, voel ik mij vooral schuldig dat ik het dier aan de haak heb geslagen. Helemaal als de haak niet in de bek zit maar door zijn rugvin heen geprikt is. Is het dier boven water dan laat ik verder aan Maarten over en bedenk me dan dat vissen eigenlijk helemaal niet zo leuk is.
Vanmiddag hebben wij een culturele activiteit uitgevoerd, wij moeten immers toch wel wat af weten van de achtergrond en geschiedenis van de Noren. Vlakbij Molde is een visserijmuseum gesitueerd op een eilandje. Wij zijn hier met de speciale boot naartoe gevaren. Dit leek heel veelbelovend, want er waren best veel mensen op deze boot. Aangekomen op het eiland blijkt het vooral een badplaats zijn. Overal lagen boten en bootjes aangemeerd en het eiland ligt vol met zonnende mensen. Maar goed, wie weet is het museum wel gewoon de moeite waard. Al snel blijkt dat wij de enigste bezoekers voor dit museum zijn en hebben wij een privérondleiding gehad. Over het eiland verspreid liggen zeker 10 gebouwen dus je verwacht dat er heel wat te zien zal zijn. Maar ons wordt al meteen verteld dat wij maar 3 gebouwen gaan bezoeken, want meer tijd is er niet. Oftewel het gaat weer typisch op zijn op Noors. Nergens bordjes met extra informatie, geen routebeschrijving of andere attractieve dingen die het beeld van de oude visserstijd wat duidelijker maakt. Overigens was de gids erg vriendelijk en er was voldoende tijd om vragen te stellen en .... wij hebben er weer wat bij geleerd. Zo hebben wij altijd gedacht dat levertraan afkomstig is van de walvis, maar levertraan is ook afkomstig van de kabeljauw. De levers gingen in een grote ton en werden dan tot 90 graden verwarmt. Hierdoor wordt het levertraan afgescheiden en is er levertraan die over de hele wereld, maar vooral naar Nederland en Engeland, werd geëxporteerd. Nederland en Engeland waren belangrijke afnemers van Noorse vis en visprodukten. Toen de houtindustrie ook nog eens goed op gang kwam, waren Nederland en Engeland wederom 2 belangrijke landen waar naartoe geëxporteerd werd. Tot aan de 2e wereldoorlog heeft Noorwegen economisch gezien veel te danken gehad aan deze 2 landen.
Heel vroeger gingen ze nog uit vissen met een roeiboot, vooral in de winter want dan kon er goed geld verdiend worden. De vis was dan namelijk van de beste kwaliteit. Het gevaar was dat je op zo'n boot nogal snel onderkoeld raakte, want tijdens het vissen zelf (als er dus niet geroeid werd) was er weinig ruimte voor intensieve lichaamsbeweging. Hier hadden ze een oplossing voor. Er ging altijd een groot stuk hout met een stompe handboor mee. Kregen ze het koud dan gingen ze aan het boren in het blok hout. Het kost heel wat lichaamsbeweging om een stompe boor in het hout te krijgen en ze werden vanzelf weer warm. Een andere truc om de handen warm te houden was het volgende: wollen handschoenen werden voor gebruik in het water gedompeld. Hierdoor ontstaat aan de buitenkant een ijslaagje en deze werkt isolerend. Op het moment dat de handen weer koud werden, wisten ze hoe laat het was; tijd om de handschoenen weer onder te dompelen.
Ook al ging dit weer op zijn Noors en lijkt het in de verste verte niet op het openlucht museum in Arnhem, het heeft best een interessante halve middag opgeleverd. Het heeft ons weer geholpen om een weblogverhaal te vullen met informatieve zaken!